De blauwe diender is blauw getekend, hij bekeurt niet meer, hij schrijft boeken ...
Afscheid nemen doet pijn en tegelijkertijd heeft het ook iets moois.
Twee weken geleden plaatste ik bijgaande foto van de emotionele ontmoeting van mijn wandelvriend Nico en ik met kunstenares Jacqueline van Putten in haar atelier op Rolduc te Kerkrade. Het ziekteproces was intussen zover gevorderd dat het levenseinde in zicht kwam. Precies een week later, op woensdag, 4 december 2019, overleed mijn goede vriend.
U kent het tv-spotje wel waarin de kijker wordt opgeroepen om eens wat meer naar elkaar om te kijken. In het spotje zie je dat iemand een brandend achterlichtje van een gestalde fiets uitschakelt. Eigenlijk ‘n beetje een vreemd en simpel voorbeeldje van omkijken naar elkaar.
De ‘kopstootaffaire’ met majoor Marco Kroon maakt vele tongen los. Meningen te over op sociale media en in de reguliere persberichten. Mijn persoonlijke mening over de militair Marco Kroon doet er in dit verband niet toe. Misschien kom ik daar nog eens op terug. Maar, er kwamen bij mij wel herinneringen uit mijn politieloopbaan boven drijven.
Zoals deze.
Lees verder →
Dit jaar was tot nu toe voor mij een bijzonder jaar. Vooral vanwege de samenwerking met Trio Vivente (Ernie Gerats-Adriaens), Jo Smeets en Netty Smeets-l’Homme) uit Parkstad Heerlen. Tot nu toe hebben wij 7 keer de voorstelling ‘Een Trio Komt Tot Leven) uitgevoerd. Een voorstelling die bestaat uit 11 drieluiken van beeld, poëzie en muziek. Op een groot scherm wordt een bijzondere foto of een schilderij geprojecteerd waarbij ik zelf geschreven poëzie voordraag. Het trio (twee dwarsfluiten en een gitaar) speelt aansluitend een in de sfeer van foto/schilderij een stukje populaire lichte klassiek J. Ch. Bach, J.S. Bach, C.Ph. Telemann, T. Albinoni. G.B. Pergolesi, G. Fauré, G. F. Händel, A. Grande, E. Granados, L. von Beethoven en H. Berlioz. Tussen de drieluiken door vertel ik in het kort iets over het getoonde beeld op het scherm.
Lees verder →
Op zondag, 15 september 2019, was ik te gast bij kunstenaar John Willems te Stein. In het kader van het 2-jaarlijkse culturele evenement ‘Kunstketting’, georganiseerd door de Culturele Werkgroep Stein, exposeerden kunstenaars in hun eigen privétuin of in gemeenschapscentra en op andere culturele locaties, hun eigen werken. Er waren schilderijen, sculpturen, beelden, keramiek, hout- en ijzerwerken te bewonderen.
John Lemmens exposeerde in z’n eigen prachtige privétuin te Stein werken van zichzelf en van zijn echtgenote, maar er hielden, op zijn uitnodiging, ook twee andere kunstenaars een expositie van eigen werk, waaronder beeldhouwer Cel Lemmens uit Spaubeek. Van hem is de sculptuur op de foto.
Bij het aanschouwen van dit tafereel raakte ik ontroerd door de schoonheid ervan maar ook door de diep betekenis die dit beeld uitstraalde. Het draagt de zeer toepasselijke titel: Leven en dood.
Al kijkend naar dit kunstwerk verzamelden zich in mijn hoofd woorden. Ik praatte erover met de kunstenaar en hij vertelde mij hoe en wanneer het idee voor dit beeld ontstonden. Op mijn vraag of ik het beeld mocht gebruiken om er een gedicht bij te schrijven en dit via Internet openbaar te maken, stemde hij heel graag toe.
Pars pro toto
Leven en dood
Is de naam van dit kunstwerk
In gedachten ontstaan
Uit handen gehouwen
Eerst was er de ervaring
Van het onverbiddelijke sterven
Verdriet en pijn veranderden
Door spontane inspiratie
De vrouw en het gebaarde kind
Symbool van het leven
Liggend op de zwarte dood
Daar waar nieuw leven ontsprong
Ik kijk teder naar dit tafereel
Woorden vallen uit mijn hoofd
Vormen dit gedicht, deze poëzie
Door spontane inspiratie
Zoals het beeld vorm kreeg
In het hoofd van de kunstenaar
Zijn handen creëerden
Zonder ophouden, eindeloos
Leven en dood in één beeld
Zichtbaar voor wie het ziet
Alles in een, een in alles
Pars pro toto
Tekst: © 2019Jacques Smeets
Beeld: © Cel Lemmens Spaubeek
Weidepaal
Getekend en geketend. Kijk hem daar parmantig staan. Solitair in het landschap.
Hij is
onderdeel van een afrastering, door de boer geplaatst om zijn land af te schermen. Of om te voorkomen dat het vee het hazenpad koos. Ooit legt deze weidepaal het loodje, ligt hij gestrekt langs de rand van de akker. Hij zal verteerd worden door de natuur, diezelfde natuur waar hij zolang deel van uitmaakte.
Dat is het leven van weidepalen.
‘Sultan en de lokroep van de Jihad’, is een intrigerend, maar vooral bijzonder interessant boek, omdat het een heldere inkijk geeft in de hoofden van allerlei mensen die op de een of andere manier betrokken zijn bij het nauwgezette onderzoek naar de jihad van Sultan Berzel uit Maastricht, ingesteld door de journalisten Claire van Dyck en Johan van de Beek.
Vooropgesteld moet ik zeggen dat ik als oud-politieman jarenlang heb gewerkt in o.a. de wijk Wittevrouwenveld te Maastricht waar Sultan, Aïcha en andere personages uit het boek radicaliseerden. Ook in de tijd dat de jonge toekomstige strijders daar opgroeiden. Ik werkte toen o.a. als straatagent en tactisch rechercheur. In die zin bevat het boek voor mij veel herkenbare details over de samenleving en de leefbaarheid in deze volksbuurt. Ook wat betreft die van de moslimgemeenschap en hoe politiek, bestuur en betrokken organisaties wegkeken van de dreigende ontwikkeling. In mijn tijd ging het echter nog niet over IS, het kalifaat en toekomstige Nederlandse martelaars. Sultan en Aïcha waren toen bij mij en bij de politie nog niet bekend. Zij moesten nog worden geboren en opgroeien.
Lees verder →
Totale overgave
voor eventjes maar
sluit ik mijn ogen
niet om te slapen
maar om mij bewust te zijn
van mijn aanwezigheid
in totale overgave
gun mij dit ene moment
van bedachtzaamheid
voel met me mee
vlei je naast mij neer
gedachten gaan z’n gang
zoals gedachten dat doen
altijd als ik wakker ben
tot aan het eind der tijden
zou ik zo kunnen liggen
de plicht roept echter
zoals de plicht altijd roept
laat me nog even rusten
opdat ik straks kan slapen
in totale rust en overgave
Beeld: © Jacqueline Desmet Turnhout (B.)
Tekst: © Jacques Smeets
Bep Mergelsberg (Vrienden van de Schwienswei) uit Sittared organiseerde op 13 juli 2019 deze eerste literaire wandeling door het schitterende natuurgebied De Schwienswei in Sittard. Een stukje natuur dat tot voor kort in de vergetelheid was geraakt. Bep vertelde ons iets over de geschiedenis van de Schwienswei, over de secundaire en tertiaire wegen waarover de Romeinen een paar duizend jaar geleden trokken, over de beken die elkaar hier ontmoeten, over de flora en fauna en over de vroegere ‘schansen’ (schuilplekken), waar de Sittardenaren zich konden verschansen tegen de vijanden.
De Drie Vertellers (Wim Kallen, Niek Bremen en Peter van Deursen, Phil Schaeken, John Hertogh, Bep Mergelsberg en ik zelf trakteerden de vele deelnemers aan deze wandeling op verhalen, proza en gedichten. De voordrachten vonden plaats op diverse mooie plekjes in het natuurgebied. Zij vulden de zomerse lucht, bijgestaan door zingende vogels en snaterende eenden.
De Schwienswei
Langs de grens van mijn land
Stromen beken naar elkaar toe
Ontmoetingen liggen in het verschiet
Verhalen komen tot leven
In dit leefgebied van flora en fauna
Waar de ijsvogel een duikvlucht neemt
De wind de libellen laat dartelen
Komen mensen in vriendschap bijeen
Geen varkens meer in de weide
Mensenvoeten treden in hun spoor
De dis wordt niet meer gedekt
Huizen op wielen trokken zich terug
De natuur trekt nu zijn eigen sporen
Water, dieren en planten, ieder voor zich
Samen levend in deze biotoop
Vertrouwd met gekwetter, gefluit en gezoem
In het middelpunt van mijn bestaan
Ontvouwen zich mysteries
Zijn het mythes of levende verhalen
Je weet het nooit, de onthulling biedt soelaas
De wandeling begint en eindigt
Daar waar verhalen ontstaan
Zij laten zich door ons vertellen
In het hart van de Schwienswei
Tekst: © Jacques Smeets 2019
