Coronadans

Door Jacques Smeets geplaatst in Website Nog geen reacties
Coronadans

Wat staat ons te wachten,
is het een kwestie van tijd
of van nieuwe maatregelen?
wordt alles anders dan wij dachten
hoe gaat het nu verder
hier en daar zie je al tekenen

Zijn het tekenen uit de hemel
of laten wij ons horen en zien
zo luid dat horen en zien ons vergaat?
Corona houdt zich niet aan regels
het virus nestelt zich aan de voeten
en gaat met ons aan de haal

In de kern ligt altijd de oplossing
voor alles wat ons verdeelt
wij maken onze geleerde passen
wij dansen met z’n allen in een kring
Corona volgt ons op de voet
laat ons niet meer met rust
probeert ons telkens te verrassen

De een steekt zijn armen in de lucht
voelt zich vrij en onbevangen
de ander houdt ze strak naar beneden
voelt zich gevangen in een klucht
de politiek wikt en weegt
kijk naar de mens en het virus
en lijkt op zichzelf tevreden

Maar zoals het altijd gaat bij ontij
er zal altijd weer iets gebeuren
waardoor het tij zich keert
ergens is er een broedei
de mens danst er zolang omheen
totdat hij uitgeput raakt
en zich tenslotte overgeeft

Tekst: © Jacques Smeets
Foto en kunstwerk: © John Willems Stein

Ode aan de lidcactus (2)

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties
Bijna twee jaar geleden plaatste ik hier een foto van onze lidcactus. De bloei was toen al indrukwekkend. Hij heeft er nu bijna twee over gedaan om opnieuw tot bloei te komen. Intussen ook wat gegroeid en misschien de rust genomen in verband met corona. Je weet het nooit, hé?
Maar, als je twee jaar nodig hebt om tot bloei te komen, dan heb je ook wat. Wij genieten er nu al een paar weken van.
Deze cactus staat in een oude zuurkool pot van ong. 70 cm hoog en heeft een omtrek van ong. 2.50 m en een doorsnee van ong. 90 cm.
De ode die ik toentertijd schreef aan deze cactus wil ik nu, twee jaar later, graag nog eens dunnetjes overdoen. Dat heeft hij wel verdiend.

Ode aan de lidcactus

Allemaal in het gelid
elk lid speelt zijn rol
in deze lidcactus
Schlumbergera in de bloei

Een kleine samenleving
vol met levensvreugde
in de bloei van hun leven
kijk ze stralen, zonder schroom

De meeldraden en stamper
lokken je uit om te bewonderen
te genieten van zoveel pracht
deze gemeenschap bloeit in de herfst

Het jaargetijde voor de mens
om een tijdje tot rust te komen
op weg naar de kou en de kilte
van de winter die voor de deur staat

De lidcactus hoeft niet te aarzelen
in een tijd om tot rust te komen
een nieuwe cyclus wacht immers
het leven blijft een tredmolen

Zo vergaat het de leden
van deze soort uit de flora
zij begrijpen elkaar
jagen elkaar niet uit de plant

Liefde in een bloeiende vorm
in schitterende pracht uitgebeeld
spiegel voor de mensheid
voor mij als toeschouwer

© 2021 Jacques Smeets

Baken

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 1 reactie

Baken

Onderweg naar morgen samen
met de nacht die zich aankondigt
als de avond valt en de zon achter
de horizon de nacht verdringt
vertrouw ik op het baken

Morgen als de dag aanbreekt
wanneer de nacht achter mij ligt
mooie dromen zijn vervlogen
of zich in mij hebben verankerd
zoek ik houvast in het baken

Dag en nacht vallen samen
voor de een is het dag en
voor de ander rest de nacht
in elke cyclus gaat het zo
zoals ook in dit baken

Het ene houdt het andere vast
ijzer ontgonnen uit de aarde
de hitte doet het ijzer smelten
opdat het zich laat vormen
tot een baken voor de mens

Mijn oog reikt niet verder
dan tot aan de einder
wat daarachter is, is ongewis
mijn vertrouwen is echter groot
in de uiting van dit baken

Tekst: © Jacques Smeets
Sculptuur: © Maarten Vaessen Kessenich-Kinrooi (B.)

Een jaar of acht geleden ontmoette ik beroepskunstenaar Maarten Vaessen uit Kessenich-Kinrooi (B.) voor het eerst tijdens de kunstmanifestatie Kunzfetti te Sittard. Hij exposeerde daar een aantal van zijn roestsculpturen. Zij maakten toen al diepe indruk op mij. De jaren die daarop volgden ontmoette ik Maarten regelmatig en bezocht ik ook enkele malen zijn schitterende beeldentuin in Kessenich. Een lust voor het oog voor de liefhebber van deze kunst.

Levenslijnen en Sporen

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

Levenslijnen.

We hebben er allemaal eentje, nietwaar?

Er wordt veel over gesproken, gezongen en geschreven. Soms wordt de levenslijn op een andere kunstzinnige manier uitgebeeld. Zoals b.v. door vriend en kunstenaar Leo Klein uit Eygelshoven (https://www.atelier-l2.eu/).

Hij koos, na ontzettend veel denkwerk, tijd, geduld en geëxperimenteer, een grafische interpretatie van de grote gebeurtenissen in ons leven, van conceptie tot aan de dood, in 12 panelen van hout en acrylglas met een afmeting van 90 x 90 cm elk. De witte acrylverf op het hout symboliseren de zeven lagen van onze huid. Het grafische is een vertaling van de vele bewegingen die ons leven kenmerken en staat op de achterzijde van het acrylglas gedrukt. De panelen worden onderverdeeld in de 4 seizoenen die onze persoonlijke ontwikkeling tijdens onze levensweg afbakenen. Zo beschrijft Leo Klein zijn ‘levenswerk’ in een bij dit werk uitgebracht boek, waarin de 12 panelen staan afgebeeld. Hij beschreef de 4 jaargetijden afzonderlijk en verklaarde zelfs de cijfersom- en duiding (90+90=180. 1+8+0=9). Negen, als het hoogste enkele cijfer in het decimale talstelsel, symboliseert volledigheid. In het Hebreeuws heeft de negen de baarmoeder als teken.

Leo nodigde 12 vrienden van hem uit om hun gedachten in woorden aan de hand van de grafiek van hun verjaardagsmaand, uit te beelden. Hij vroeg mij derhalve om bij paneel 8 (augustus, mijn geboortemaand) mijn gedachten in woorden op te schrijven. Ik schreef het gedicht met de titel ‘Sporen’.

Op zaterdag, 11 september 2021 (9/11) vond de presentatie van dit werk en bijbehorende boekwerk plaats in Antwerpen, bij kunsthandel PJEZ Unik (https://www.pjezunik.be/) en uiteraard was ik daarbij aanwezig, samen met mijn lief. Het werd een hele bijzondere presentatie en het voelde voor mij als een grote eer en trots om mijn bijdrage hieraan te hebben mogen leveren, samen met 11 hele bijzondere mensen, allemaal behorende tot de vriendenkring van Leo en Leny.

Sporen

mijn ogen strelen het tableau
overweldigende schoonheid
ik zie een levenslijn
of zijn het de getijden
die sporen gladstrijken

een lichtflits uit het heelal
ik val uit de sterrenhemel
als een leeuw in augustus
sporen tekenen mijn leven
mijn moed wordt beloond

vertrouwd kijk ik naar de zee
de bakermat van mijn bestaan
naakt vond ik me op het strand
op weg naar een kansrijk leven
ik oogstte wat ik zaaide

ik ga op zoek naar ruimte
voor muziek, poëzie en beeld
vertrouwd en zelfzeker
mijn levensloop ligt verankerd
in dit uit basalt geboren tafereel

Tekst:© Jacques Smeets
Kunstwerk en foto: © Leo Klein Eygelshoven

 

 

Sterren

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

 

Sterren

Turen naar het heelal was
kijken naar de sterrenhemel
zonder dat zij wisten wat er
met hun leven zou gebeuren

Het staat in de sterren geschreven
maar, hoe dan, waar dan?
tussen de sterren is slechts
duisternis waar te nemen

In die tijd zwaaiden mensen
naar diegenen die achterbleven
over hun bestaan was al beslist
in een veewagen werden ze gestopt

De treinen reden af en aan
vanuit alle hoeken van het land
om vervolgens via een dood spoor
hun lading uit te braken

De sterren hadden geen weet
van het sorteren in de kampen
het stond er ook niet geschreven
duisternis was wat er restte

Bewegende beelden op schermen
herinneren de passanten aan
een ongekende gruweltijd
soldaten lopen tussen de massa

Dirigeren en verordonneren
rücksichtslos, zonder genade
blikken zonder emoties kruisen
naar hoop zoekende ogen

Kille stemmen uit stalen pijlers
noemen namen, veel namen
van mensen op weg naar de dood
de onbegrijpelijke neergang.

Schotels turen naar het heelal
het staat in de sterren geschreven
de passant denkt er het zijne van
sterren staan heel ver weg van hier

© Jacques Smeets 2021

Nachtelijke ontmoeting

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties

Met dank aan Patricia Geerling uit Valkenburg voor deze bijzondere foto en haar toestemming om deze te gebruiken voor publicatie.

 

Nachtelijke ontmoeting

in donkere dagen na de ramp
toon ik mij hoog aan de hemel
vanuit het rimpelloze firmament
stuur ik jullie het zonlicht
opdat gekwetste levens opveren

zover van jullie vandaan
zie ik met pijn in mijn lichaam
hoe jullie het kruis dragen
het kruis, dat jullie de weg wijst
naar diep verborgen krachten

jullie leven werd verzwolgen
wilde golven sloegen alles kapot
ik kon er niets aan doen
ik stuurde slechts de zon
opdat het kruis kon branden

sla een kruis en kijk omhoog
zie hoe ik meeleef met jullie
als ik zie hoe jullie puin ruimen
plaats maken voor een nieuwe wereld
neem het kruis op je schouder

ik ben slechts een lichaam aan de hemel
dat elke maand opnieuw verschijnt
aan het oneindige universum
en zie hoe het kruis op de toren
door jullie wordt gedragen.

Tekst: © Jacques Smeets, Elsloo
Foto: © Patricia Geerling, Valkenburg a/d Geul

Poëzie in Beeld

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Publicaties Nog geen reacties
Op 19 augustus 2021 ben ik, samen met een vriend, naar Eindhoven gereden om bij de voorzitter van de Poëzieclub Eindhoven, Hans F. Marijnissen, de gedichtenbundel ‘Poëzie verbeeld’ in ontvangst te nemen.

‘Poëzie verbeeld’ is een bundel van 125 gedichten, geschreven door 72 dichters, waaronder ondergetekende. De bundel is voortgekomen uit een collectief van de Poëzieclub Eindhoven en fotograaf Luuk den Hartog uit Eindhoven (http://www.luukdenhartog.nl/). Nadat de 125 gedichten door de dichters waren ingezonden, heeft Luuk den Hartog met heel veel geduld en passie, bij elk gedicht een foto uit zijn eigen oeuvre geplaatst. Daarbij volgde hij telkens zijn intuïtie bij het lezen van de gedichten.

Ik diende twee gedichten in en bij beide plaatste Luuk prachtige en zeer treffende foto’s.

De bundel is werkelijk een juweeltje geworden en zal bij ons in huis een prominente plaats krijgen zodat hij regelmatig ter hand kan worden genomen om ons te laven aan geweldige en vooral veelzijdige dichtkunst. Voor mij is het een hele eer dat mijn gedichten in deze unieke bundel zijn opgenomen. Het werd een bijzonder boeiend en tevens gezellig treffen bij Hans thuis. Een welgemeend dankjewel voor de gastvrijheid, ook aan diens echtgenote Annemarie.

Dat poëzie verbindt lijkt een cliché, maar als je er daadwerkelijk mee bezig bent, is het een hartverwarmende en inspirerende ervaring. Zeker als je vervolgens resultaten in de vorm van de gedichtenbundels daadwerkelijk voor je op tafel hebt liggen.

Voor geïnteresseerden staan hieronder een drietal nuttige links.

Fotograaf Luuk den Hartog

Poëzieclub Eindhoven

Hans F. Marijnissen

Tom is niet zielig

Door Jacques Smeets geplaatst in Columns Nog geen reacties
De Olympische Spelen leggen veel bloot. Zeker nu, in deze tijden van Corona. Onzekerheid is troef. Maar Olympiërs zijn doorzetters pur sang. Koste wat kost zal de doelstelling bereikt worden en dat is deelname. Maar, als de deelname eenmaal is bereikt dan volgt bijna vanzelfsprekend dat men voor een medaille gaat. En de échte diehards gaan alleen maar voor goud. Olympische comités voorspellen zelfs het aantal medailles voor ‘hun’ land.

Lees verder →

Moeder Maas

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

Moeder Maas

als een beschermende moeder
als een kloek met haar kuikens,
zorgt moeder Maas voor
beken, rivieren en oever

geketend aan haar brede borst,
bescherming biedend
tegen uitdroging en verval,
in een eeuwige cyclus

de mens laaft zich volop
aan deze grootse moeder,
gevestigd aan de oevers
bouwt de mens aan zijn leven

daar wordt handel gedreven,
de rivier vormt de stroming
voor de verdeling van voedsel
onder de hongerige mens

de mens ontfermt zich
echter niet altijd als een
hoeder over deze moeder,
misbruikt haar zelfs

als moeder Maas de mens
een hoognodig halt toeroept,
wordt er gesmeekt en gebeden
om voor hem genadig te zijn

de mens wil echter meer,
steeds meer en nog veel meer,
moeder Maas maakt zich breed
en toont haar ware kracht

neemt alles mee in haar
verwoestende kracht,
reinigt haar vervuilde oevers
maakt de schoonheid weer zichtbaar

komt de mens ooit tot inzicht
over de kracht van moeder Maas?
zou de mens deze oermoeder
ooit als een ware moeder eren?

Tekst: ©Jacques Smeets
Foto: © Fons Verhoeve (Stein)

Woordeloos

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

De moordaanslag op Peter R. De Vries maakte diepe indruk op velen. Zo ook op politiemensen, die direct na de aanslag ter plekke waren en geconfronteerd werden met de gevolgen van dit grof geweld op de journalist. Op Internet gingen veel foto’s viraal waarop jonge politiemensen (studenten) met ontzetting, angst en ongeloof keken naar wat er allemaal binnen hun gezichtsveld afspeelde.
Op mij, als gepensioneerde politieman, maakten die foto’s een enorme indruk, omdat ik daarin zag, wat voor impact zo’n heftige gebeurtenis heeft op politiemensen. Op sommige foto’s stonden drie jonge vrouwelijke politiestudenten, dicht tegen elkaar, soms handen voor het gezicht en in hun ogen de zichtbare ontzetting. Het raakte mij zo sterk, dat ik spontaan het volgende gedicht schreef. Ik heb bewust geen foto erbij geplaatst omdat de woorden van dit gedicht voor zich spreken.

Woordeloos

wanneer jij niets vermoedend
in gedachten verzonken
de aanslag tegemoet loopt

als schoten klinken
mensen verbaasd opkijken
of geschrokken wegduiken

een ijselijke kreet klinkt
geconfronteerd met lijden
om hulp wordt gesmeekt

wanneer jij daar ligt
geen woorden meer kent
niet weet wat er is gebeurd

dan wordt er ijlings
gezocht naar woorden
van troost en medeleve

camera’s zoemen naarstig
registreren de plaats delict
het slachtoffer is roerloos

wanneer jij daar ligt
dan zijn er altijd anderen
die geen woord te veel is

er wordt gespeculeerd
wat is er aan de hand?
we weten het nog niet

vaagheden, onduidelijkheid
we wachten op nader bericht
aan woorden geen gebrek

maar jij ligt daar op straat
zonder het te weten
woordeloos

© Jacques Smeets