De Olympische Spelen leggen veel bloot. Zeker nu, in deze tijden van Corona. Onzekerheid is troef. Maar Olympiërs zijn doorzetters pur sang. Koste wat kost zal de doelstelling bereikt worden en dat is deelname. Maar, als de deelname eenmaal is bereikt dan volgt bijna vanzelfsprekend dat men voor een medaille gaat. En de échte diehards gaan alleen maar voor goud. Olympische comités voorspellen zelfs het aantal medailles voor ‘hun’ land.
Moeder Maas
Moeder Maas
als een beschermende moeder
als een kloek met haar kuikens,
zorgt moeder Maas voor
beken, rivieren en oever
geketend aan haar brede borst,
bescherming biedend
tegen uitdroging en verval,
in een eeuwige cyclus
de mens laaft zich volop
aan deze grootse moeder,
gevestigd aan de oevers
bouwt de mens aan zijn leven
daar wordt handel gedreven,
de rivier vormt de stroming
voor de verdeling van voedsel
onder de hongerige mens
de mens ontfermt zich
echter niet altijd als een
hoeder over deze moeder,
misbruikt haar zelfs
als moeder Maas de mens
een hoognodig halt toeroept,
wordt er gesmeekt en gebeden
om voor hem genadig te zijn
de mens wil echter meer,
steeds meer en nog veel meer,
moeder Maas maakt zich breed
en toont haar ware kracht
neemt alles mee in haar
verwoestende kracht,
reinigt haar vervuilde oevers
maakt de schoonheid weer zichtbaar
komt de mens ooit tot inzicht
over de kracht van moeder Maas?
zou de mens deze oermoeder
ooit als een ware moeder eren?
Tekst: ©Jacques Smeets
Foto: © Fons Verhoeve (Stein)
Woordeloos
De moordaanslag op Peter R. De Vries maakte diepe indruk op velen. Zo ook op politiemensen, die direct na de aanslag ter plekke waren en geconfronteerd werden met de gevolgen van dit grof geweld op de journalist. Op Internet gingen veel foto’s viraal waarop jonge politiemensen (studenten) met ontzetting, angst en ongeloof keken naar wat er allemaal binnen hun gezichtsveld afspeelde.
Op mij, als gepensioneerde politieman, maakten die foto’s een enorme indruk, omdat ik daarin zag, wat voor impact zo’n heftige gebeurtenis heeft op politiemensen. Op sommige foto’s stonden drie jonge vrouwelijke politiestudenten, dicht tegen elkaar, soms handen voor het gezicht en in hun ogen de zichtbare ontzetting. Het raakte mij zo sterk, dat ik spontaan het volgende gedicht schreef. Ik heb bewust geen foto erbij geplaatst omdat de woorden van dit gedicht voor zich spreken.
Woordeloos
wanneer jij niets vermoedend
in gedachten verzonken
de aanslag tegemoet loopt
als schoten klinken
mensen verbaasd opkijken
of geschrokken wegduiken
een ijselijke kreet klinkt
geconfronteerd met lijden
om hulp wordt gesmeekt
wanneer jij daar ligt
geen woorden meer kent
niet weet wat er is gebeurd
dan wordt er ijlings
gezocht naar woorden
van troost en medeleve
camera’s zoemen naarstig
registreren de plaats delict
het slachtoffer is roerloos
wanneer jij daar ligt
dan zijn er altijd anderen
die geen woord te veel is
er wordt gespeculeerd
wat is er aan de hand?
we weten het nog niet
vaagheden, onduidelijkheid
we wachten op nader bericht
aan woorden geen gebrek
maar jij ligt daar op straat
zonder het te weten
woordeloos
© Jacques Smeets
Maskerade
Bijzondere ontmoeting
Zomaar ‘n dinsdagmiddag op een terras in een winkelcentrum. Corona lijkt van de aardbodem verdwenen. Hier en daar doemt nog een verdwaald mondmasker op tussen het winkelende publiek.
Wij vermaken ons wel. Samen met mijn broer Alfons, de kunstschilder, mijn echtgenote en ik praatten we over hoe het was tijdens de lockdown, over vaccinatie en over nieuwe inspiratie.
De bestelde drankjes worden gebracht. Een jonge, vrolijke en vooral vriendelijke jongedame heet ons van harte welkom en serveert de drank op een professionele wijze op tafel. Zij hoort ons praten over schilderkunst en poëzie en raakt met ons in gesprek. Dat is op zich al wonderbaarlijk, want doorgaans is bedienend personeel geïnstrueerd om vooral geen tijd te verdoen aan tafels door uitgebreid met gasten te gaan kletsen. Deze vrouw blijkt echter uit andersoortig hout gesneden te zijn. Zij blijkt ook een kunstenares te zijn, die zich onderscheidt door het illustratief en zeer kleurrijk beschilderen van allerlei voorwerpen, maar ook uit het schilderen van psychedelische voorstellingen. Zij stelt zich aan ons voor als Gina Derks en binnen no time hebben wij onze gegevens uitgewisseld. Saillant detail: zoals mijn broer kunstschilder is en ik poëzie schrijf, schildert haar moeder en schrijft een oom van haar gedichten.
Bericht van een lezer van De Blauwe Diender
Bericht van een lezer over mijn boek De Blauwe Diender
Recent ontving ik van iemand die ik persoonlijk niet ken, reacties op mijn boek De Blauwe Diender. Dat verliep via persoonlijke berichten op Facebook, telkens in korte stukjes. Ze bezorgden mij een warm en voldaan gevoel. Dat was precies mijn intentie toen ik het boek schreef. Ik ben een dankbaar en gelukkig mens.
De eerste reactie was als volgt:
‘ik zit je boek te lezen: De Blauwe Diender. Uitbundig genieten!
Een paar dagen later dit:
‘Integer, respectvol, warmte, waardering, eerlijk, dankbaar, ik ben niet eens op de helft. Heerlijk!!’
Weer even later:
‘Wat lijken onze levens op elkaar, wel ieder een ander beroep, maar toch: opvoeding, ziekte, burn-out….’
En als laatste reactie: ‘
Jacques, ik heb met veel plezier je boek gelezen, het is wel een heel andere wereld waarin jij gewerkt hebt. Ik werkte in het beschermde wereldje van het onderwijs. Je hebt voor mij deuren geopend die voor mij gesloten waren, indrukwekkend. Jij hebt je pensioen gehaald, ik moest eerder noodgedwongen afhaken. Onze levens vertonen veel overeenkomsten, vooral voor wat betreft onze creatieve ontwikkeling. Laten we hopen er nog lang van te kunnen genieten.’
Wat mij opvalt is, dat het boek nog steeds, na zo lange tijd dat het boek voor het eerst uitkwam (dec. 2009), wordt aangeschaft en dat er lezers zijn die mij reacties toesturen in de vorm van een opmerking, review of recensie. Hert boek is ook als e-book en sinds 2020 zelfs als ‘luisterboek’ te verkrijgen. Blijkbaar is het min of meer een tijdloos boek.
Schaamteloos
in brons gegoten
het resultaat
van een ultiem orgasme
uit liefde voor de kunst ontstaan
vanuit gevoel en genegenheid
vanuit een gedachte
handen gevouwen
verzonken in het leven
biddend?
geen schaamte
passanten werpen een blik
zij kennen haar niet
passeren slechts
gesetteld of gevlucht
een toonbeeld van
menselijkheid
de mens en de wereld
de relatie is duidelijk
verbondenheid.
Tekst:© Jacques Smeets 2021
Foto: © Henny Frederix Cuijk
Beeld op foto: © Ivan Veninga Haren (Gr.)
Hoofden vol woorden
Hoofden vol woorden
twee hoofden vol met woorden
dichten elkaar van alles toe
in vertrouwen zelfs
verbonden door poëzie
komen verhalen tot leven
vullen anekdotes de ruimte
niemand die ze verder hoort
dichterlijke vrijheid vergt
geen euforisch publiek
het ontstaat du moment
sonnetten, kwatrijnen,
rijmpjes of vertelsels
alles is mogelijk bij deze
twee woordkunstenaars
puttend uit overvolle rugzakken
hun levens getekend door
lief en leed, ieder voor zich
de een liet sporen na op
zuilen in natuurgebied
de ander raapte sporen op
uit zijn dienstbaar leven
zij dichten elkaar van alles toe
deze twee hoofden vol met woorden
Tekst: ©Jacques Smeets
Op de foto samen met dichter Jack Jacobs uit Stein
Informatie over Jack Jacobs
Het is volbracht
Stilletjes aan kruipen we vanuit deze lockdown situatie richting de Pasen. Over ruim een week is het zover. De dagen voorafgaande aan Pasen horen we vaker zeggen, maar vooral ook zingen in de diverse Passies: ‘Het is volbracht’
Recent zag ik deze schitterende zwart/wit foto op Internet voorbijkomen. Gemaakt door Luuk den Hartog uit Eindhoven.
Klik hier voor informatie over fotograaf Luuk den Hartog.
Klik hier voor informatie over fotograaf Luuk den Hartog.
De intensiteit van deze zwart/wit foto raakte mij diep en onmiddellijk spookten er woorden door mijn hoofd en dacht ik aan die uitdrukking in de Mattheus Passion van Bach. Even later zag dit gedicht het levenslicht.
Ik kreeg van hem expliciet toestemming om de foto bij mijn gedicht te gebruiken. Waarvoor dank!
Het is volbracht
mijn leven is ten einde
het is mooi geweest
aan alles komt een einde
zelfs aan een boom
onverbiddelijk
geen houden meer aan
niets bleef meer heel
uiteen gevallen als
een hoopje ellende
onvervangbaar
je kan er niets meer van maken
hooguit wat sprokkelhout
om de avonden te verwarmen
als geliefden houvast zoeken
onvermoeibaar
leefde ik mijn leven
reikend tot aan de hemel
geworteld in vertrouwde aard
zonder geweeklaag over de storm
onaantastbaar
nu lig ik hier op aarde
als voedsel voor nieuw leven
straks ben ik totaal vermolmd
niet meer tastbaar
het is volbracht
Tekst: © Jacques Smeets
Foto: © Luuk den Hartog
26-03-2021
Avondklok
Avondklok
de stilte overvalt mij ‘n beetje
niet dat ik angstig ben of boos
het maakt mij onrustig in mijn hoofd
de tijd tikt simpelweg door
mét of zonder avondklok
de maan werpt mijn schaduw vooruit
straatstenen blijven onaangeroerd
geen ongedurig hoefgetrappel
of aangelijnde jankende honden
takken van bomen wiegend op de wind
geen idee van waaruit deze waait
de avondlucht streelt mijn gezicht
een traan in mijn ooghoek
zoekt snel een uitvlucht
niet aarzelen gewoon doorlopen
als het dan zover is en
ik de wijzers van de klok
het ultieme moment zie naderen
slaak ik een diepe zucht
verlangend naar een andere tijd
opdat ik weer de rust vind
de deur valt achter mij in het slot
alsof er iemand tegen mij zegt
er is geen weg terug naar vroeger
ik plof op de bank en neem een slok
op tv bekende hoofden en stemmen
monden lijken tegen muren te spreken
in mijn hoofd verwarring alom
ik hoor stemmen op tv praten over
de eenzame man achter het raam
Tekst: © Jacques Smeets
23 januari 2021, 20:00 uur
Twijfel
Covid-19 heeft een grote wissel getrokken door het leven van iedereen. Er werden in ongekend tempo en binnen 1 jaar door diverse farmaceuten vaccins ontwikkeld. De enting is in vrijwel allen landen op de wereld gestart. In Nederland doemt de vraag telkens op in hoeverre het vaccin betrouwbaar is, hoe het zit met bijwerkingen, of er voldoende vaccins kunnen worden geproduceerd en of het vaccin ervoor zorgt dat we binnen afzienbare tijd weer van de lockdown af zijn. We zullen het zien.
Lees verder →