De Zwakste Schakel

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

De zwakste schakel

wees niet bang voor je zwakte
iedereen heeft wel eens zo’n moment
waarop je denkt, ik hou het niet meer

ik werd ingehuurd om de eenheid te behouden
in de keten van schakels in de ketting
mijn houvast vind ik in de weidepalen

ook zij vormen een schakel in een keten
af en toe legt er eentje het loodje
is niet erg, dat overkomt ons ook

knopen zijn in me gelegd
opdat ik in alle opzichten sterk blijf
de eindjes aan elkaar kan knopen

mocht jij de zwakste zijn van het stel
zijn er aan het eind altijd reserves
totdat ook zij het einde naderen

wees niet bang voor je zwakte
ik houd de vorst ver bij je vandaan
zodat je niet omgeven bent met kilte

een mensenketen is ook niet altijd warm
afkeer en toenadering vormen de eenheid
ook al valt er iemand uit de band

samen creëren wij samenhang
opdat wij bestaansrecht verkrijgen
en zelfs de palen overeind houden

zij staan met hun poten in de klei
om elke schakel in jouw ketting
en alle in mij gelegde knopen

te laten voelen dat zij erbij horen
wij zijn allemaal even goed
zelfs de zwakste schakel.

Foto: ©Fons Verhoeve Stein
Tekst: © Jacques Smeets Elsloo

Moederliefde

Door Jacques Smeets geplaatst in Schilderspoëzie Nog geen reacties

Moederliefde

kom, lieve kinderen
kom hier, bij mama
hier is het goed
hier ben je veilig

ik waak over jullie
zolang ik leef
ook al ben je dood
ik hou je vast, voor altijd

vrees niet voor het leven
wees niet bang voor de dood
wees niet bang voor jezelf
heb jezelf lief, zoals ik je lief heb

liefde past niet in woorden
liefde is een diep gevoel
ontstaat in jouw ziel
zonder letters en zinnen

voel mijn handen om je heen
de tastbare bescherming
ontstaan uit de oermoeder
zoals het hoort te zijn

in de natuur heel gewoon
daar is geen denken
daar is slechts intuïtie
die de mens verloor

daar zijn geen woorden
letters vallen als bladeren
uit de rijk gevulde bomen
voeden de aarde, het leven

de mens voedt zich met aarde
hij vormt de woorden
en spreekt over liefde
moederliefde, gegeven door de aarde

kom lieve kinderen,
mijn intuïtie leeft voort
in jullie, levend en dood
moederliefde is er altijd

laat je omarmen door deze liefde
en voel je veilig in die armen
ik zal jullie beschermen
zoals dat een moeder betaamt

© Beeld: Cel Lemmens Spaubeek
© Tekst: Jacques Smeets Elsloo

In het oog van de beschouwing

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties

niet zomaar zwart en wit
vele tinten grijs bieden contrast
aan figuren en kronkels

is het de kronkeling van een rivier
of zijn het de grillige kusten
die dit beeld lijken te tonen

zijn het dierlijke vormen
creëren botten en bloedbanen
een landschap voor gewillig vlees

bespieden buitenaardse ogen ons
ver weg buiten de dampkring
je weet het niet, vul maar in

niemand weet het precies
behalve het spiedende oog
dat zich een beeld vormt

gebruik maakt van oculair,
objectief en diafragma
de belichting zorgt voor het contrast

de beschouwer ziet wellicht
iets van zichzelf of van de wereld
in dit kronkelende tafereel

de stilzwijgende schoonheid
overrompeld mijn fantasie
in het oog van de beschouwing

Foto: ©Ronald Smeets
Tekst: © Jacques Smeets

En dan is het Kerstmis

Door Jacques Smeets geplaatst in Columns Nog geen reacties

Nieuwsberichten over een doodgestoken vrouw in Hengelo, een man in Breda, die zwaar gewond raakte bij het afsteken van een illegale vuurwerkbom, over Angela de Jong (tv-recensent, die hoofdzakelijk over anderen spreekt) die getergd is omdat Gordon haar kinderen noemt in reactie op een recensie van haar, gaan vooraf aan de traditionele Urbi et Orbi zegening door paus Franciscus.
In de toespraak van de paus hoor ik ontelbare keren het woord ‘liefde’ passeren, terwijl hij daar tussendoor een oneindige opsomming noemt van oorlog en geweld, conflicten tussen mensen, landen, organisaties, van onverdraagzaamheid op de wereld, van bedreiging van onze zelf ingerichte en ontwikkelde economische, ecologische en sociale systemen en van de enorme stroom van vluchtelingen. 

Lees verder →

Afscheid nemen doet pijn

Door Jacques Smeets geplaatst in Publicaties Nog geen reacties

Afscheid nemen doet pijn en tegelijkertijd heeft het ook iets moois.
Twee weken geleden plaatste ik bijgaande foto van de emotionele ontmoeting van mijn wandelvriend Nico en ik met kunstenares Jacqueline van Putten in haar atelier op Rolduc te Kerkrade. Het ziekteproces was intussen zover gevorderd dat het levenseinde in zicht kwam. Precies een week later, op woensdag, 4 december 2019, overleed mijn goede vriend.

 

 

Lees verder →

Kopstoot

Door Jacques Smeets geplaatst in Korte Verhalen Nog geen reacties


De ‘kopstootaffaire’ met majoor Marco Kroon maakt vele tongen los. Meningen te over op sociale media en in de reguliere persberichten. Mijn persoonlijke mening over de militair Marco Kroon doet er in dit verband niet toe. Misschien kom ik daar nog eens op terug. Maar, er kwamen bij mij wel herinneringen uit mijn politieloopbaan boven drijven.
Zoals deze.
Lees verder →

Een Trio komt tot Leven in Eindhoven

Door Jacques Smeets geplaatst in Publicaties Nog geen reacties

Dit jaar was tot nu toe voor mij een bijzonder jaar. Vooral vanwege de samenwerking met Trio Vivente (Ernie Gerats-Adriaens), Jo Smeets en Netty Smeets-l’Homme) uit Parkstad Heerlen. Tot nu toe hebben wij 7 keer de voorstelling ‘Een Trio Komt Tot Leven) uitgevoerd. Een voorstelling die bestaat uit 11 drieluiken van beeld, poëzie en muziek. Op een groot scherm wordt een bijzondere foto of een schilderij geprojecteerd waarbij ik zelf geschreven poëzie voordraag. Het trio (twee dwarsfluiten en een gitaar) speelt aansluitend een in de sfeer van foto/schilderij een stukje populaire lichte klassiek J. Ch. Bach, J.S. Bach, C.Ph. Telemann, T. Albinoni. G.B. Pergolesi, G. Fauré, G. F. Händel, A. Grande, E. Granados, L. von Beethoven en H. Berlioz. Tussen de drieluiken door vertel ik in het kort iets over het getoonde beeld op het scherm.
Lees verder →

Pars Pro Toto

Door Jacques Smeets geplaatst in Schilderspoëzie Nog geen reacties

Op zondag, 15 september 2019, was ik te gast bij kunstenaar John Willems te Stein. In het kader van het 2-jaarlijkse culturele evenement ‘Kunstketting’, georganiseerd door de Culturele Werkgroep Stein, exposeerden kunstenaars in hun eigen privétuin of in gemeenschapscentra en op andere culturele locaties, hun eigen werken. Er waren schilderijen, sculpturen, beelden, keramiek, hout- en ijzerwerken te bewonderen.
John Lemmens exposeerde in z’n eigen prachtige privétuin te Stein werken van zichzelf en van zijn echtgenote, maar er hielden, op zijn uitnodiging, ook twee andere kunstenaars een expositie van eigen werk, waaronder beeldhouwer Cel Lemmens uit Spaubeek. Van hem is de sculptuur op de foto.


Bij het aanschouwen van dit tafereel raakte ik ontroerd door de schoonheid ervan maar ook door de diep betekenis die dit beeld uitstraalde. Het draagt de zeer toepasselijke titel: Leven en dood.
Al kijkend naar dit kunstwerk verzamelden zich in mijn hoofd woorden. Ik praatte erover met de kunstenaar en hij vertelde mij hoe en wanneer het idee voor dit beeld ontstonden. Op mijn vraag of ik het beeld mocht gebruiken om er een gedicht bij te schrijven en dit via Internet openbaar te maken, stemde hij heel graag toe.

 

Pars pro toto

Leven en dood
Is de naam van dit kunstwerk
In gedachten ontstaan
Uit handen gehouwen

Eerst was er de ervaring
Van het onverbiddelijke sterven
Verdriet en pijn veranderden
Door spontane inspiratie

De vrouw en het gebaarde kind
Symbool van het leven
Liggend op de zwarte dood
Daar waar nieuw leven ontsprong

Ik kijk teder naar dit tafereel
Woorden vallen uit mijn hoofd
Vormen dit gedicht, deze poëzie
Door spontane inspiratie

Zoals het beeld vorm kreeg
In het hoofd van de kunstenaar
Zijn handen creëerden
Zonder ophouden, eindeloos

Leven en dood in één beeld
Zichtbaar voor wie het ziet
Alles in een, een in alles
Pars pro toto

Tekst: © 2019Jacques Smeets
Beeld: © Cel Lemmens Spaubeek

 

De Weidepaal

Door Jacques Smeets geplaatst in Korte Verhalen Nog geen reacties

Weidepaal

Getekend en geketend. Kijk hem daar parmantig staan. Solitair in het landschap.

Hij is onderdeel van een afrastering, door de boer geplaatst om zijn land af te schermen. Of om te voorkomen dat het vee het hazenpad koos. Ooit legt deze weidepaal het loodje, ligt hij gestrekt langs de rand van de akker. Hij zal verteerd worden door de natuur, diezelfde natuur waar hij zolang deel van uitmaakte.
Dat is het leven van weidepalen.

Lees verder →