De blauwe diender is blauw getekend, hij bekeurt niet meer, hij schrijft boeken ...
Weidepaal
Getekend en geketend. Kijk hem daar parmantig staan. Solitair in het landschap.
Hij is
onderdeel van een afrastering, door de boer geplaatst om zijn land af te schermen. Of om te voorkomen dat het vee het hazenpad koos. Ooit legt deze weidepaal het loodje, ligt hij gestrekt langs de rand van de akker. Hij zal verteerd worden door de natuur, diezelfde natuur waar hij zolang deel van uitmaakte.
Dat is het leven van weidepalen.
‘Sultan en de lokroep van de Jihad’, is een intrigerend, maar vooral bijzonder interessant boek, omdat het een heldere inkijk geeft in de hoofden van allerlei mensen die op de een of andere manier betrokken zijn bij het nauwgezette onderzoek naar de jihad van Sultan Berzel uit Maastricht, ingesteld door de journalisten Claire van Dyck en Johan van de Beek.
Vooropgesteld moet ik zeggen dat ik als oud-politieman jarenlang heb gewerkt in o.a. de wijk Wittevrouwenveld te Maastricht waar Sultan, Aïcha en andere personages uit het boek radicaliseerden. Ook in de tijd dat de jonge toekomstige strijders daar opgroeiden. Ik werkte toen o.a. als straatagent en tactisch rechercheur. In die zin bevat het boek voor mij veel herkenbare details over de samenleving en de leefbaarheid in deze volksbuurt. Ook wat betreft die van de moslimgemeenschap en hoe politiek, bestuur en betrokken organisaties wegkeken van de dreigende ontwikkeling. In mijn tijd ging het echter nog niet over IS, het kalifaat en toekomstige Nederlandse martelaars. Sultan en Aïcha waren toen bij mij en bij de politie nog niet bekend. Zij moesten nog worden geboren en opgroeien.
Lees verder →
Totale overgave
voor eventjes maar
sluit ik mijn ogen
niet om te slapen
maar om mij bewust te zijn
van mijn aanwezigheid
in totale overgave
gun mij dit ene moment
van bedachtzaamheid
voel met me mee
vlei je naast mij neer
gedachten gaan z’n gang
zoals gedachten dat doen
altijd als ik wakker ben
tot aan het eind der tijden
zou ik zo kunnen liggen
de plicht roept echter
zoals de plicht altijd roept
laat me nog even rusten
opdat ik straks kan slapen
in totale rust en overgave
Beeld: © Jacqueline Desmet Turnhout (B.)
Tekst: © Jacques Smeets
Bep Mergelsberg (Vrienden van de Schwienswei) uit Sittared organiseerde op 13 juli 2019 deze eerste literaire wandeling door het schitterende natuurgebied De Schwienswei in Sittard. Een stukje natuur dat tot voor kort in de vergetelheid was geraakt. Bep vertelde ons iets over de geschiedenis van de Schwienswei, over de secundaire en tertiaire wegen waarover de Romeinen een paar duizend jaar geleden trokken, over de beken die elkaar hier ontmoeten, over de flora en fauna en over de vroegere ‘schansen’ (schuilplekken), waar de Sittardenaren zich konden verschansen tegen de vijanden.
De Drie Vertellers (Wim Kallen, Niek Bremen en Peter van Deursen, Phil Schaeken, John Hertogh, Bep Mergelsberg en ik zelf trakteerden de vele deelnemers aan deze wandeling op verhalen, proza en gedichten. De voordrachten vonden plaats op diverse mooie plekjes in het natuurgebied. Zij vulden de zomerse lucht, bijgestaan door zingende vogels en snaterende eenden.
De Schwienswei
Langs de grens van mijn land
Stromen beken naar elkaar toe
Ontmoetingen liggen in het verschiet
Verhalen komen tot leven
In dit leefgebied van flora en fauna
Waar de ijsvogel een duikvlucht neemt
De wind de libellen laat dartelen
Komen mensen in vriendschap bijeen
Geen varkens meer in de weide
Mensenvoeten treden in hun spoor
De dis wordt niet meer gedekt
Huizen op wielen trokken zich terug
De natuur trekt nu zijn eigen sporen
Water, dieren en planten, ieder voor zich
Samen levend in deze biotoop
Vertrouwd met gekwetter, gefluit en gezoem
In het middelpunt van mijn bestaan
Ontvouwen zich mysteries
Zijn het mythes of levende verhalen
Je weet het nooit, de onthulling biedt soelaas
De wandeling begint en eindigt
Daar waar verhalen ontstaan
Zij laten zich door ons vertellen
In het hart van de Schwienswei
Tekst: © Jacques Smeets 2019
Natuurlijke cyclus
De vlinder legt zijn eitjes
Zij transformeren tot rups
Rups sluit zich op in cocon
En transformeert tot vlinder
In deze cyclus heerst geen angst
Onzekerheid of twijfel
Dieren denken niet maar voelen
Dat denkt tenminste de mens
De vlinder verkent zijn wereld
Ontwikkelt nieuwe eitjes
Die weer transformeren tot rupsen
De cirkel is rond
De mens is vergeten
Dat hij een zoogdier is
Zoals alle andere dieren
De mens gebruikt zijn verstand
Toch creëert de mens ook zichzelf
Maakt hij deel uit van een cyclus
Het zaadje ontmoet eitje in de moeder
Beiden verenigen zich onvoorwaardelijk
In een warme en liefdevolle cocon
Ontwikkelt zich het nieuwe wezen
Op weg naar een nieuwe wereld
Waarin het wezen persoon wordt
Om nieuwe zaadjes te creëren
Die op zijn beurt op zoek gaan naar eitjes
Onwetend, zoals de rups en de vlinder
De mens staat niet boven de natuur
Alle leven op aarde bestaat uit een cyclus
Voortplanting zorgt voor de instandhouding
Van leven in alle vormen en soorten
De natuurlijke cyclus is er altijd
Tekst: © Jacques Smeets
Dochters, roman van Ton van Reen.
Een van de vele boeken van de Limburgse schrijver Ton van Reen. Een meesterwerk dat ik niet snel zal vergeten. Het leven van journalist Lennert Rosenberg krijgt een extra dimensie als hij op weg is naar Zwitserland voor de bruiloft van zijn dochter. In het station ontmoet hij onverwacht een jonge vrouw, Nena. Als snel blijkt dat zij gezamenlijke interesses hebben. Het verhaal gaat niet over ingewikkelde relaties, maar al snel blijkt dat zij elkaar begrijpen in hun opvattingen over vrijheid. Zij vertellen elkaar veel over zichzelf en dat brengt hen dichter bij elkaar. Hij ziet haar min of meer als zijn dochter en zij ziet hem als een vader. Gaandeweg het verhaal blijkt dat Lennert zijn eigen geschiedenis is ontvlucht door zich in Afrika te vestigen. Nena vertelt over haar eigen levensverhaal en over de rol van haar familie die in de oorlog naar Zwitserland vluchtte.
Het verhaal laat mij een beeld over de oorlog zien, dat steeds meer duidelijk maakt hoe men in Europa dacht over Joden en vooral hoe sommige Joden zichzelf zagen binnen hun eigen leefomgeving en hoe zij hun eigen afkomst verloochenden. Tegelijkertijd loopt er door het verhaal een rode draad van anekdotes en journalistieke aantekeningen over Afrikaanse landen en dienovereenkomstige culturele, sociale en politieke bijzonderheden. Dat laatste verrijkt mij als lezer in mijn kennis over een enorm continent, waarvan ik eigenlijk slechts een fractie weet.
Ton neemt mij mee op reis, hij vertelt mij verhalen opdat ik zal begrijpen hoe het er in Afrika toegaat, waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren, ook politiek gezien. Het verveelt geen moment, ik voelde me er als het ware ingezogen. Ton heeft een pakkende en boeiende vertelstijl. Ik heb hem persoonlijk een aantal keren gesproken en hem horen vertellen. Zoals hij vertelt, zo schrijft hij, alles wat hij zegt en schrijft is voor mij interessant.
Ik zal snel verdergaan met het mij verdiepen in zijn schrijfkunst. Het volgende boek ligt al te wachten.
Jacques Smeets
Elsloo, 2 januari 2018
Vrijdag, 7 juni 2019, was ik op uitnodiging van beeldend kunstenaar Jan CM Peeters uit Baexem aanwezig bij de opening van een expositie in de Missiekapel naast de kerk te Heythuysen. Daar exposeerde beeldhouwer Godelieve Geurts uit Roermond haar werk ‘Vogelvrij’, een installatie bestaande uit twee uit sloopijzer geslepen en gelaste beelden (zie foto’s) en boot en een persoon.
Margraten. 22/05/2019. Amerikaans kerkhof, voorbereidingen Memorial Day.
Het debat tussen premier Mark Rutte en Thierry Baudet van Form voor Democratie was eigenlijk een nep debat. Immers, beide nemen geen zitting in het Parlement. Dat de NPO er toch voor koos om het uit te zenden was natuurlijk vanwege de beladenheid van de thema’s en de zekerheid dat het een hoge kijkdichtheid zou scoren.