vrijheid, bevrijding, vrij van geest
vrij te zijn om wie je bent
vrij om het woord te nemen
vrij om je eigen keuze te maken

corona kwam, zag en legde lam
Mark en Jaap bedisselden maatregelen
het land werd lam gelegd
het volk werd de mond gesnoerd

geen handen meer geven, geen kus
geen omhelzing, aanraking taboe
behalve thuis, in ons eigen kot
over seks wordt geen woord gerept

moeilijke woorden leggen een mistgordijn
over onze samenleving, over de ouderen
quarantaine, social distancing, lock down
afgezonderd van alles en iedereen

de anderhalve meter samenleving
geeft de afstand aan tussen mens en mens
het Kabinet zet alles op alles
om het virus klein te krijgen

solidariteit, saamhorigheid
er voor elkaar zijn in moeilijke tijden
meer omkijken naar elkaar
oude ogen kijken treurig naar buiten

vermoeid, angstig, geen perspectief meer
de stip aan de horizon is verder weg dan ooit
eenzaam sterven is wat er rest
zonder die hand, zonder die blik

toegezongen vanuit de openbare ruimte
vanaf een plein, gazon of hoogwerker
gescheiden door een muur van plexiglas
het is koud en kil daarbinnen

intussen schiet in China een raket de lucht in
op zoek naar ruimte buiten de aarde
zou corona als verstekeling aan boord zijn
opdat haar voortbestaan is verzekerd?

de Koning in zijn bijzondere toespraak
is verheugd dat wij zelf kunnen kiezen
en dat er niet voor ons wordt gekozen
wij zijn immers al 75 jaar vrij

maatregelen worden niet door ons gekozen
maar dwingend opgelegd door de regering
hoge boetes liggen in het verschiet
terwijl duizenden mensen sterven

nooit meer oorlog is nu het adagium
het virus wordt de oorlog verklaard
bestrijden in plaats van begrijpen
we raken van de regen in de drup

op de Dam koeren de duiven
alsof zij de Koning laten weten
dat zij het zijn die vrij zijn
en de mens gevangen zit

mondkapjes maskeren onze angst
we roepen maar niemand hoort ons
in de kiem gesmoord
de mond gesnoerd

Tekst: © Jacques Smeets

In deze moeilijke tijd is het al erg dat ‘samenzijn’ onder gezonde mensen zo onder druk is komen te staan. Inmiddels is wel duidelijk hoeveel pijn, verdriet en eenzaamheid het gebrek aan samenzijn oplevert bij op leeftijd zijnde mensen, die alleen zijn of gescheiden van elkaar in verpleeghuizen wonen, of mensen die ernstig ziek zijn, afgezonderd op i.c.’s liggen of in eenzaamheid moeten overlijden.
Maar wat, als je gezond en wel volledig in het leven en werk staat en je plots wordt overvallen door het bericht dat je kanker hebt? Dat je niet, zoals voor deze crisis, onmiddellijk wordt opgenomen in het noodzakelijke ziekenhuistraject om je te behandelen? Dat je niet, zoals dat voor de crisis gebruikelijk was, de pijn en het verdriet persoonlijk kan delen met mensen om je heen? Dat je knuffelen, een arm om je schouder, of een toereikende hand, moet afslaan?

Dan wordt samenzijn erg moeilijk en het gemis ervan enorm zwaar. Misschien bieden een schilderij en gedicht dan een beetje troost, worden ze gevoeld als die knuffel, de arm om de schouder of de aangereikte hand.

Samenzijn

de stilte wordt doorbroken
door een indringend bericht
het brengt je dichter tot elkaar

zwaar rust de toekomst
op onze schouders
hoe nu verder?

we kruipen dicht bij elkaar
zoeken steun in deze moeilijke tijd
van onverwacht hevige spanning

een spookbeeld doemt op
het begeleidt ons door de dag
houdt ons wakker in de nacht

we rapen alle moed bij elkaar
kijken voorwaarts naar het licht
dat ons weer hoopvol stemt

samen op zoek naar liefde
in ongewisse tijden
door verdriet en pijn omgeven

we verzamelen alle moed
om samen op weg te gaan
naar genezing

Schilderij: © Alfons Smeets
Tekst: Jacques Smeets