U kent het tv-spotje wel waarin de kijker wordt opgeroepen om eens wat meer naar elkaar om te kijken. In het spotje zie je dat iemand een brandend achterlichtje van een gestalde fiets uitschakelt. Eigenlijk ’n beetje een vreemd en simpel voorbeeldje van omkijken naar elkaar.
Allerlei
Witte kruisen
Waarom?
De krant bezorgen ’s ochtends vroeg heeft zo z’n bijzondere kanten. Als je ’n keer of honderd wordt geconfronteerd met een bericht over Thijs H. op de voorpagina dan kan er van alles met je gebeuren. Gedachten schieten heen en weer om in de loop van de dag hun plaats te vinden.
Waarom?
Zomaar, een dinsdagochtend
De kille wind blaast over over de heide
Honden dartelen vrolijk rond
Baasjes en bazinnen genieten
Op het oog lijkt het een vredig tafereel
Niets duidt op een uitbarsting
Opeens is er de angst, de pijn
Het sterven is naderend
Vogels vliegen op van vreemde geluiden
De honden zijn zich nergens van bewust
Van wat hun begeleiders overkomt
Zij snuffelen en dartelen vrolijk verder
Levens worden abrupt afgebroken
Nabestaanden openen nietsvermoedend de deur
Hun wereld stort in na het bericht
Ouders zijn totaal ontredderd
Kinderen verliezen plotsklaps hun vader of moeder
Een vader en moeder volledig overrompeld
Door het handelen van hun zoon
Harten breken, het verstand staat stil|
Zomaar, een dinsdagochtend,
De wind blaast nog steeds over de heide
Rood-witte linten markeren de gebeurtenis
Witte pakken,speurders zoeken naar sporen
Nieuws verspreidt zich over het land
In het kielzog onbegrip, woede, verdriet
Vragen, veel vragen, nog geen antwoorden
Waarom, waarom, waarom dan toch?
Antwoorden volgen later
Over slachtoffers en dader
Zouden alle vragen worden beantwoord?
Speculaties alom, vooral in de media
In de huizen van enkelen heerst diepe treurnis
Nabestaanden kruipen dicht bij elkaar
Zoeken troost en woorden
Het plotselinge verlies is eindeloos
Op een andere plek zoeken ouders
Naar woorden en antwoorden
Waarom, waarom, waarom dan toch?
Op de heide fluiten de vogels hun lied
© 2019 Jacques Smeets
VivoLinio
Splash!
VivoLinio,
de lifeline van een kunstenaar
weerspiegeld in kunst
schildergrafie
licht werpt schaduw
over de zeven lagen wit
de vinger laat zijn afdruk na
in papillairlijnen
karakter vormend
muren spreken woorden, sokkels dragen vogels
ik laat mij meevoeren
tot voorbij mijn verstand
Crazy Birds, typetjes, Spielerei,
DameOiseau, Unuf=Unuf
nooit genoeg
zo vrij kan de mens zijn
hij slaat vleugels en vliegt
naar onbekende tijden
MusLukt, Mislukt, Gelukt
Köpkus, Quatromol, hazen.
dieren kijken gelaten toe
Adam is waiting for Eve
de appel onaangeroerd
in het paradijs
AsperGeluk, onbeschaamde fallus
Ik voel de kracht in mij
creatieve inspiratie
Om te reizen
naar onbestemde oorden
Zoals de danser danste met de vogel
VivoLinio
Muziek klinkt uit het niets,
de tong klakt, lippen kussen
gevoelige snaren worden geraakt
reiken tot in het hart
hazenoren spitsen zich
beweeglijk de mens ontvluchtend
onverhoedse wendingen
trekken sporen in het land
goud gesmukt maar o zo puur
zoals lijnen zich eerlijk verbinden
met elkaar tot in eeuwigheid
VivoLinio
van conceptie tot dood
verval in vergetelheid
verdwijnen in een zee van stilte
de herinnering vervaagt in zwart en wit
op weg naar hereniging met al wat is
in grijze tinten
hoor, luister naar de woorden
jubel, wees verrukt
en keer huiswaarts
naar nieuw geluk
een nieuwe conceptie
vanuit gene zijde
in zeven lagen
vier jaargetijden en
twaalf maanden
VivoLinio
de drie-eenheid
het is volbracht
Alles is besloten
van begin tot einde.
Splash!
Vervulling
Het was dit jaar (2018) weer eens genieten geblazen in de Oranjerie te Roermond. Daar voerden Guido Dieteren en Wendy Kokkelkoren met Guido’s Orchestra hun nieuwste show Maestro of Music uit voor een bomvolle zaal. Het werd een hele bijzondere en onvergetelijke avond.
Zeer inspirerend voor iemand als mij die iets met woorden heeft.
De show maakte zoveel indruk op mij dat ik er de volgende poëzie over schreef.
Vervulling.
Tedere klanken vanachter het immense gordijn
Spotlights lichten op als het doek zich traag opent
Aanzwellende muziek dringt door tot diep in mijn hart
The show begins, duizend harten openen zich
Het orkest reist door de tijd, het vertrek aangekondigd
Conte partiró, hemelse stemmen vullen de ruimte
Kleurrijke kleding siert de muzikanten en solisten
Strijkers, blazers en slagwerkers komen tot leven
Een ster daalt statig af, betreedt het podium,
Vanuit een sterrenwolk uit de hemel
Als een engel, haar stem streelt het publiek
Warm, vertederend, groots, een echte diva
De maestro in vol ornaat voor zijn troepen
Gepassioneerd in liefde met zijn viool
Het publiek aanrakend met strijkstok en snaren
Solisten voeren mij naar grote hoogten
Het programma vult zich met duetten,
De muzikale show bruist in volle hevigheid
Ik word heen en weer geslingerd
Van Bohemian Rhapsody tot Halleluja
Oorlog is van alledag, jonge mensen sterven
Miserabele toestanden op de slagvelden
Bring him home, bidden vaders en moeders
Het gebed voelt goed, mijn hart komt tot rust
That’s what it feels like rolt van het podium
I did it my way, vertelt de leader of the band
De zaal zingt hartstochtelijk mee op de tonen
Dankbaarheid, een diepe buiging voor het applaus
Alles is eindig, Mazzeltov danst nog eenmaal
Een hymne draagt ons tenslotte mee
Naar de Highlands Cathedral in Schotland
In stilte keer ik huiswaarts, vervuld van liefde.
©Jacques Smeets
Over creativiteit gesproken
Tonny Mulders en haar man Jacques leerde ik een jaar of acht geleden, in café Bie José in Amby, kennen. In dat café las ik een stukje voor uit, naar ik meen de Blauwe Diender, ik was toen zelfs in uniform. Als ik mij goed herinner droeg Jacques Mulders toen al gedichten voor van Guido Gazelle, zomaar uit het blote hoofd.
Een ’toevallige’ ontmoeting welke in de loop der jaren uitgroeide tot een bijzondere vriendschap vormde. Toen het Verhalencafé overging naar de Amyerhoof in Amby, kwam mijn vrouw Mariet ook wel eens mee. Zodoende raakten wij in gesprek met Tonny en Jacques. Wij leerden elkaar wat beter kennen en Mariet werd in de vriendschap betrokken.
In die tijd kwam ik er achter dat Jacques ook dichttalenten bezat. Het Verhalencafé in Amby stopte echter vrij onverwachts en het duurde een of twee jaar voordat er nieuws kwam dat een aantal mensen waren overgestapt naar het Schrijverspodium in Valkenburg (in de Stationnerie). De middagen werden daar verzorgd door het Verhalencafé d’n Dwingel. In de Stationnerie ontmoetten wij Tonny en Jacques opnieuw en al vrij snel kwam Jacques uit zijn schulp met mooie korte gedichten die hij af en toe voordroeg. Nu loopt hij rond met een klein boekje op zak waarin hij het ene na het andere schitterende gedichtje schrijft. Eerder berichtte ik hierover. Lees verder →
In memoriam Fien Bertholet
Daar gaat ze…voor de laatste tocht
Het is er dan toch van gekomen
Dat móest gewoon gebeuren
Het gaat immers om een mens
En mensen sterven omdat ze leven
En ze leven opdat ze sterven
Tante Fien was al een paar jaar bereid
Het sterven leefde zij tegemoet
De laatste jaren verlangde zij ernaar
Als ik maar niet erg ziek word
Het liefst word ik op een dag niet meer wakker
Zo geschiedde op vrijdag, 23 februari 2018
Bijna 96 jaar op deze wereld geleefd
Gewerkt, gereisd, gelezen en vooral gewandeld
Meer dan 40.000 km in de boekjes
Verder dan de wereld reikt
Het afscheid staat in het teken van haar tochten
Door de Limburgse landschappen
Uitstapjes naar België of Duitsland
Het maakte haar niet uit
De stappers aan, het tasje in de hand
Hup, de natuur in, over velden en paden
Bijnamen kreeg ze bij de vleet
Bedacht door mede-wandelaars
Mie Tèschke, Wandelkoningin en Vlieg
Kleine dribbelpasjes in een snelle draf
Iedereen kende het vrouwtje met ’t tèschke
Aan alles komt een einde
Zelfs aan het wandelen
Op het laatst alleen met de rollator
Een klein stukje tot aan de rotonde
Dat was een mooi keerpunt
Naar de kerk, alleen als het windstil was
Immers, haar gewicht zou de wind niet trotseren
Zij zou in de bomen terechtkomen
Was haar stellige overtuiging
Eén sterke windvlaag en weg was zij
Zo ook op vrijdag, de 23e februari
In haar slaap, zoals zij zichzelf had gewenst
Een waardig eerbetoon in de kerk
Dit heeft zij absoluut verdiend
Fien heeft haar tocht beëindigd…voorgoed
Proost!
De Blauwe Diender
De dichtbundel ‘Lange Armen’ van de dichter des Vaderlands Ester Naoni Perquin is een mooi eerbetoon aan het politieberoep en aan de mensen die zich sinds jaar en dag als politieagent inzetten om ons landje een stukje veiliger te maken en te houden. Ik hoorde de twee gedichten welke voorgelezen werden in een uitzending van DWDD op 9 januari 2018 en je zag korpschef Erik Akerboom terecht glunderen. Dit was wel iets anders dan de opsomming van negatieve gebeurtenissen het afgelopen jaar door Matthijs van Nieuwkerk.
Poëzie en politie is geen natuurlijk huwelijk. Toch wordt er in het land vaker op een poëtische manier geschreven over het beroep. Ik deed het zelf in mijn boeken De Bezieling van een politieman en De Blauwe Diender.
Zolang als het kan
Kijkend naar het filmportret over beeldend kunstenaar Fons Verhoeve uit Stein,
werd ik geïnspireerd door de beelden, het verhaal, de muziek en vooral door Fons zelf.
Lees verder →
Over het weer gesproken
‘Wat ’n weertje hé?’
Deze opmerking is in deze warme zomertijd de meeste gebruikte, wanneer bekenden (en soms ook onbekenden) elkaar toespreken. Volgens mij komt dat doordat er een verkleinwoord wordt gebruikt, dat de klemtoon op ‘weertje’ wordt gelegd en dat de woorden op een vrolijke, opgeluchte manier worden geuit.
Want zou je zeggen: ‘Wàt ’n weer, hé?’ en je legt de klemtoon op ‘wat’ en je klinkt ’n beetje sikkeneurig, dan weet je direct dat het buiten regent, stormt of te koud is.
Volgens mij is het weer het meest besproken onderwerp in ieders mensenleven. Ik laat me er hier ook door meeslepen.
Lees verder →