Splash!

VivoLinio,
de lifeline van een kunstenaar
weerspiegeld in kunst

Het was dit jaar (2018) weer eens genieten geblazen in de Oranjerie te Roermond. Daar voerden Guido Dieteren en Wendy Kokkelkoren met Guido’s Orchestra hun nieuwste show Maestro of Music uit voor een bomvolle zaal.  Het werd een hele bijzondere en onvergetelijke avond.
Zeer inspirerend voor iemand als mij die iets met woorden heeft.
De show maakte zoveel indruk op mij dat ik er de volgende poëzie over schreef.

Vervulling.

Tonny Mulders en haar man Jacques leerde ik een jaar of acht geleden, in café Bie José in Amby, kennen. In dat café las ik een stukje voor uit, naar ik meen de Blauwe Diender, ik was toen zelfs in uniform. Als ik mij goed herinner droeg Jacques Mulders toen al gedichten voor van Guido Gazelle, zomaar uit het blote hoofd.

Een ‘toevallige’ ontmoeting welke in de loop der jaren uitgroeide tot een bijzondere vriendschap vormde. Toen het Verhalencafé overging naar de Amyerhoof in Amby, kwam mijn vrouw Mariet ook wel eens mee. Zodoende raakten wij in gesprek met Tonny en Jacques. Wij leerden elkaar wat beter kennen en Mariet werd in de vriendschap betrokken.

In die tijd kwam ik er achter dat Jacques ook dichttalenten bezat. Het Verhalencafé in Amby stopte echter vrij onverwachts en het duurde een of twee jaar voordat er nieuws kwam dat een aantal mensen waren overgestapt naar het Schrijverspodium in Valkenburg (in de Stationnerie). De middagen werden daar verzorgd door het Verhalencafé d’n Dwingel. In de Stationnerie ontmoetten wij Tonny en Jacques opnieuw en al vrij snel kwam Jacques uit zijn schulp met mooie korte gedichten die hij af en toe voordroeg. Nu loopt hij rond met een klein boekje op zak waarin hij het ene na het andere schitterende gedichtje schrijft. Eerder berichtte ik hierover. Lees verder →

Daar gaat ze…voor de laatste tocht

Het is er dan toch van gekomen
Dat móest gewoon gebeuren
Het gaat immers om een mens
En mensen sterven omdat ze leven
En ze leven opdat ze sterven

Tante Fien was al een paar jaar bereid
Het sterven leefde zij tegemoet
De laatste jaren verlangde zij ernaar
Als ik maar niet erg ziek word
Het liefst word ik op een dag niet meer wakker

Zo geschiedde op vrijdag, 23 februari 2018
Bijna 96 jaar op deze wereld geleefd
Gewerkt, gereisd, gelezen en vooral gewandeld
Meer dan 40.000 km in de boekjes
Verder dan de wereld reikt

Het afscheid staat in het teken van haar tochten
Door de Limburgse landschappen
Uitstapjes naar België of Duitsland
Het maakte haar niet uit
De stappers aan, het tasje in de hand
Hup, de natuur in, over velden en paden

Bijnamen kreeg ze bij de vleet
Bedacht door mede-wandelaars
Mie Tèschke, Wandelkoningin en Vlieg
Kleine dribbelpasjes in een snelle draf
Iedereen kende het vrouwtje met ‘t tèschke

Aan alles komt een einde
Zelfs aan het wandelen
Op het laatst alleen met de rollator
Een klein stukje tot aan de rotonde
Dat was een mooi keerpunt

Naar de kerk, alleen als het windstil was
Immers, haar gewicht zou de wind niet trotseren
Zij zou in de bomen terechtkomen
Was haar stellige overtuiging
Eén sterke windvlaag en weg was zij

Zo ook op vrijdag, de 23e februari
In haar slaap, zoals zij zichzelf had gewenst
Een waardig eerbetoon in de kerk
Dit heeft zij absoluut verdiend
Fien heeft haar tocht beëindigd…voorgoed

Proost!

De dichtbundel ‘Lange Armen’ van de dichter des Vaderlands Ester Naoni Perquin is een mooi eerbetoon aan het politieberoep en aan de mensen die zich sinds jaar en dag als politieagent inzetten om ons landje een stukje veiliger te maken en te houden. Ik hoorde de twee gedichten welke voorgelezen werden in een uitzending van DWDD op 9 januari 2018 en je zag korpschef Erik Akerboom terecht glunderen. Dit was wel iets anders dan de opsomming van negatieve gebeurtenissen het afgelopen jaar door Matthijs van Nieuwkerk.
Poëzie en politie is geen natuurlijk huwelijk. Toch wordt er in het land vaker op een poëtische manier geschreven over het beroep. Ik deed het zelf in mijn boeken De Bezieling van een politieman en De Blauwe Diender.

Lees verder →