‘Sultan en de lokroep van de Jihad’, is een intrigerend, maar vooral bijzonder interessant boek, omdat het een heldere inkijk geeft in de hoofden van allerlei mensen die op de een of andere manier betrokken zijn bij het nauwgezette onderzoek naar de jihad van Sultan Berzel uit Maastricht, ingesteld door de journalisten Claire van Dyck en Johan van de Beek.
Vooropgesteld moet ik zeggen dat ik als oud-politieman jarenlang heb gewerkt in o.a. de wijk Wittevrouwenveld te Maastricht waar Sultan, Aïcha en andere personages uit het boek radicaliseerden. Ook in de tijd dat de jonge toekomstige strijders daar opgroeiden. Ik werkte toen o.a. als straatagent en tactisch rechercheur. In die zin bevat het boek voor mij veel herkenbare details over de samenleving en de leefbaarheid in deze volksbuurt. Ook wat betreft die van de moslimgemeenschap en hoe politiek, bestuur en betrokken organisaties wegkeken van de dreigende ontwikkeling. In mijn tijd ging het echter nog niet over IS, het kalifaat en toekomstige Nederlandse martelaars. Sultan en Aïcha waren toen bij mij en bij de politie nog niet bekend. Zij moesten nog worden geboren en opgroeien.
Lees verder →
Recensies
Recensie ‘Dochters’ van Ton van Reen
Dochters, roman van Ton van Reen.
Een van de vele boeken van de Limburgse schrijver Ton van Reen. Een meesterwerk dat ik niet snel zal vergeten. Het leven van journalist Lennert Rosenberg krijgt een extra dimensie als hij op weg is naar Zwitserland voor de bruiloft van zijn dochter. In het station ontmoet hij onverwacht een jonge vrouw, Nena. Als snel blijkt dat zij gezamenlijke interesses hebben. Het verhaal gaat niet over ingewikkelde relaties, maar al snel blijkt dat zij elkaar begrijpen in hun opvattingen over vrijheid. Zij vertellen elkaar veel over zichzelf en dat brengt hen dichter bij elkaar. Hij ziet haar min of meer als zijn dochter en zij ziet hem als een vader. Gaandeweg het verhaal blijkt dat Lennert zijn eigen geschiedenis is ontvlucht door zich in Afrika te vestigen. Nena vertelt over haar eigen levensverhaal en over de rol van haar familie die in de oorlog naar Zwitserland vluchtte.
Het verhaal laat mij een beeld over de oorlog zien, dat steeds meer duidelijk maakt hoe men in Europa dacht over Joden en vooral hoe sommige Joden zichzelf zagen binnen hun eigen leefomgeving en hoe zij hun eigen afkomst verloochenden. Tegelijkertijd loopt er door het verhaal een rode draad van anekdotes en journalistieke aantekeningen over Afrikaanse landen en dienovereenkomstige culturele, sociale en politieke bijzonderheden. Dat laatste verrijkt mij als lezer in mijn kennis over een enorm continent, waarvan ik eigenlijk slechts een fractie weet.
Ton neemt mij mee op reis, hij vertelt mij verhalen opdat ik zal begrijpen hoe het er in Afrika toegaat, waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren, ook politiek gezien. Het verveelt geen moment, ik voelde me er als het ware ingezogen. Ton heeft een pakkende en boeiende vertelstijl. Ik heb hem persoonlijk een aantal keren gesproken en hem horen vertellen. Zoals hij vertelt, zo schrijft hij, alles wat hij zegt en schrijft is voor mij interessant.
Ik zal snel verdergaan met het mij verdiepen in zijn schrijfkunst. Het volgende boek ligt al te wachten.
Jacques Smeets
Elsloo, 2 januari 2018
Recensie Blauwe Diender
Hier is een mooie recensie van auteur Jos Bours (van de twee schitterende boeken ‘De Jongens van het Glaspaleis’ en ‘Duvelsprie’) over mijn boek De Blauwe Diender. De eerste uitgave was in december 2009, dat is alweer 9 jaar geleden. Blijkbaar is het boek nog steeds populair en mijn verwachting, dat het boek een tijdloos karakter zou krijgen, lijkt hiermee bewaarheid te worden.
Steen voor Steen (expositie)
Op zondag 7 oktober a.s. was ik aanwezig bij de vernissage van de expositie ‘Steen voor Steen’ in de Kapel van het Ursulinenconvent te Eijsden. De expositie omvat schilderijen/tekeningen van Menno Balm (Mheer) en sculpturen van Jo Peters (Geverik). De officiële inleiding nam Jacques Giesen, oud-directeur van de Toneelacademie en van Het Theater aan het Vrijthof voor zijn rekening. De muzikale omlijsting werd verzorgd door Pauline Nieuwenhuys op Keltische harp.
Jos Solberg (Geleen) was namens Stichting Chrisjteijn de gastheer op deze schitterende vernissage.
De expositie duurt van 6 t/m 28 oktober en is toegankelijk van 10.00 tot 17.00 uur. De entreeprijs bedraagt € 7 voor toegang tot het museum en de expositie. Een expositie en trouwens ook museum die een bezoek zeer de moeite waard zijn.
Lees verder →
Recensie ‘Duvelsprie’ van Jos Bours
Wát ‘n bijzonder boek. De auteur heeft mij, en naar ik vermoed heel veel andere lezers, een enorm plezier gedaan met het schrijven van dit boek. Het verhaal speelt zich immers af op een steenworp afstand van mijn geboorteplek, Het Kwaad Gat (Koad Gaat) oftewel de Bèndj, zoals wij dit stukje van Oud-Geleen, gelegen tegen Daniken, noemden. In het Danikenbos speelde ik als opgroeiende jongen in de jaren ’50 van de vorige eeuw, samen met dorpsgenootjes, het spel ‘spoorzoeken’. Ik heb ontelbare keren op de plek waar ‘Bokkenrijders’ in de 18e eeuw massaal terecht werden gesteld, gezocht naar sporen die door andere kinderen werden uitgezet. In die tijd wist ik totaal niets af van de gruwelijke geschiedenis die zich hier een paar honderd jaar geleden, afspeelde.
Lees verder →
Recensie Neder-Wonderland (Lulu Wang)
Het is, wat mij betreft, niet zo heel belangrijk wat anderen over Neder-Wonderland zeggen of schrijven. Het gaat erom, dat, als ik (of iemand anders) er iets over zeg, dit authentiek, oprecht en eerlijk is. Wat ik hier schrijf over het nieuwste en vijftiende boek van Lulu Wang, voldoet hieraan.
Wat mij tijdens het lezen van het boek vooral bezig hield is, zijn de persoonlijke ontmoetingen met haar en vooral de gesprekken die ik met haar voerde. Wij hebben beide een vrij brede kijk op de individuele mens in relatie tot de wereld. Dan heb ik het over pure menselijkheid, in al zijn verschillende facetten en hoedanigheden. Verdieping heeft niet alleen te maken met datgene wat zichtbaar en voelbaar is, maar vooral ook met datgene wat in ons verborgen ligt.
Lees verder →
Recensie DBD door BookLover Saphira Keurhorst
Opnieuw een mooie recensie over mijn autobiografie De Blauwe Diender. Saphira ontmoette ik recent op een boekenbeurs in Lanaken (B.).
Wat de kritische noot betreft over de tekstopmaak, geef ik haar gelijk. Het ‘uitvullen’ levert soms grotere witte ruimtes tussen de woorden op. Daar kwam ik pas achter toen het boek reeds was gedrukt.
Recensie van een dorpsgenoot
Recensie De Blauwe Diender door Fons Verhoeve te Stein (Lb.).
‘Ik heb zojuist de laatste pagina’s gelezen van ”de blauwe diender”, een boek geschreven door Jacques Smeets uit Elsloo (Lb.). Jacques is een “dorpsgenoot” van me en we kennen elkaar informeel zo,n 60 jaar vanaf de lagere schoolperiode in Oud-Geleen waar we beiden op zaten. Na zo een lange periode waarin we elkaar uit het oog zijn verloren kwamen we elkaar tegen bij een kunstexpositie. We raakten aan de praat en ik merkte dat het direct tussen ons klikte. Samen wisten we niet hoe ons leven tot dusver verlopen was. Hij vertelde hoe het hem was vergaan en hij bood me spontaan zijn boek “De blauwe diender” aan. Een bezoek volgde en er werden vele anekdotes aangehaald. Ik beloofde hem het boek vlug te gaan lezen en ik heb er geen spijt van gehad.
Lees verder →
Recensie De Blauwe Diender
Schrijver van de recensie is bij mij bekend. Heb het verzoek om de naam niet te vermelden uiteraard gerespecteerd. Hieronder is de tekst zoals deze mij werd toegestuurd.
‘Alle recensies die ik tot nu heb gelezen hebben mij nieuwsgierig gemaakt naar de inhoud, dit in combinatie met de inmiddels persoonlijke communicatie tussen ons achter de schermen. Ik was nieuwsgierig of de fase waarin ik zit, met betrekking op het beroep “normaal” zou zijn. Ik was klaar voor dit boek. Het juiste moment. Door het lezen van dit boek heb ik hierop antwoord gekregen. Helaas hebben wij elkaar niet leren kennen als directe collega. Ik weet eigenlijk wel zeker dat we leuke, boeiende en diepgaande gesprekken met elkaar zouden hebben, met politie sarcasme en een scheutje humor.
Op het politieberoep kan je je niet voorbereiden. Wat mij heeft aangetrokken om voor het politieberoep te kiezen is mij nog steeds een raadsel. “Ik riep met vier jaar dat ik bij de politie ging, boeven vangen en in de handboeien slaan”. Op mijn 15e wist ik het zeker, mijn vader lachte mij toe, met een gezichtsuitdrukking die je herkent als kind als je vader het maar niks vind. Ik ging mij oriënteren en paste vervolgens mijn vakken zodanig aan dat het genoeg was om te solliciteren. Ik moest van mijn vader een vak leren, met mijn handen werken zodat ik altijd wat had om op terug te vallen. Op mijn 18e gesolliciteerd, alle drie de procedureonderdelen doorlopen en een maand voordat ik 19 werd, begonnen met de opleiding. Mijn vader vond het maar niks, “zijn jongste tussen al dat geweld”. Na de eerste jaren via via vernomen dat hij er toch wel stiekem trots op was. Jacques beschrijft het zoals het is, het is veel meer dan het uniform alleen. Je eigen overtuiging (welke steeds bijgesteld wordt door de ervaringen, de soms botsende overtuigingen van je directe persoonlijke omgeving)
Het is het mooiste vak tot zelfontplooiing van het mens zijn, die iedere diender op zijn eigen manier ondergaat. Middenin, met en tegen de maatschappij. De valkuilen die daarbij horen, de dilemma’s die opduiken en de privé-gebeurtenissen die ieder mens ondergaat, zorgen ervoor dat het soms veel is en complex op zijn tijd. Door het lezen van het boek voel ik erkenning, het ìs normaal en ik heb nu het vertrouwen dat het de beleving van het leven is dat de zelfontplooiing in combinatie met ons beroep, tot in diepere lagen naar bezieling verandert, zoals Jacques dit mooi tot uiting brengt in dit boek. Wellicht is de reorganisatie wel het begin van de bezieling bij veel dienders, op persoonlijk en beroepsmatig vlak en loopt dit wellicht parallel aan elkaar.
Het leest hèèl prettig weg, het is realiteit, integer, de spijker op z’n kop, erkenning, soms grappig, gevoelig, persoonlijk. Een uitleg van ons beroep met een eerlijke waarschuwing, de bevestiging dat 40 jaar in dit beroep “gewoon” genoeg is voor een mensenleven. Een aanrader voor een ieder die er aan toe is en ook bezig is met een zoektocht.
Jacques, dankjewel!
Een buiging en een applaus! Heb je heel goed en mooi gedaan! Mag je ècht enorm trots op zijn!
Review boek DBD door Gerrit Hoogstraaten te Amsterdam
Van politieman tot politiemens.
Zo luidt de kop van de recensie van auteur Gerrit Hoogstraaten (Wat kan ons gebeuren) uit Amsterdam over mijn boek De Blauwe Diender. Ik leerde Gerrit persoonlijk kennen toen zijn uitgever mij verzocht om een recensie over zijn boek te schrijven. Nadat ik dat had gedaan beloofde Gerrit mij dat hij mijn boek aandachtig zou lezen en hierover te zijner tijd een recensie zou schrijven. Hij hield zijn belofte en hij plaatste de recensie onder andere op de website van BOL.com, Hebban en Goodreads.
Als je de tekst hebt gelezen zal je begrijpen dat ik zeer verheugd ben.