Het gedichtje ‘Hangmat’ van Helena Berner Schwanen uit Zwitserland herinnerde mij aan de hangmat die in de tuin van een van mijn jongere broers, achter zijn huis in Oud-Geleen hing. Daar kon je heerlijk wegdromen en mijmeren over het verleden omdat dit de tuin achter de woning is waar wij als kind opgroeiden en volwassen werden.

Ontmoeting

meer dan zeventig jaar geleden
in het huis achter het spoor
ontmoetten zaadcel en eicel
elkaar in een conceptie van liefde
het gevolg van dit treffen
zijn op dit very moment deze
poëtische mijmeringen

ik had nog niet het besef
in welk nest ik terechtkwam
en hoe mijn omgeving eruit zag
er bleken zich reeds vijf
soortgelijke ontmoetingen
te hebben voorgedaan en er
zouden er nog vijf volgen

ruim zeventig jaar later
wandel ik al kuierend
over het uitgelopen tuinpad
van ouders en kroost
hun sporen zijn onuitwisbaar
achtergebleven in de tuin
van het huis achter het spoor

een van de elf loten aan
de ouderlijke levensboom
ontfermde zich over huis en tuin
zodat de plek van terugkeer
in de tijd van vroeger
in leven blijft voor allen
die hier het levenslicht zagen

over zeventig jaar zijn de
ontelbare herinneringen
vervaagd of verdwenen
misschien staan er dan nog
een paar oude rotsvaste bomen
houden zij herinneringen vast
totdat ook zij zijn gestorven

maar nu, terwijl ik mijmerend
door de levenstuin kuier
kijk ik met een teder gevoel
naar de hangmat die zich
stevig vastklampt aan twee bomen
ik zink in de hangmat en sluit
vervuld van liefde mijn ogen

Tekst: ©Jacques Smeets
Foto: ©Nic Smeets