Wat ’n eer!

Uitgerekend Ton van Reen (1942) uit Maasbree, een van de beste schrijvers en verhalenvertellers van Nederland, schrijft een prachtige recensie over mijn boek De Blauwe Diender. Ben er diep van onder de indruk. Ton schreef gedurende zijn lange leven al 91 boeken (voor kinderen en volwassenen) en er liggen nog een stuk of 10 manuscripten te wachten op uitgave.

Beste Ton, Heel veel dank voor deze eervolle vermelding. Je maakt mij heel erg blij.
Hier is zijn  tekst, zoals deze te lezen viel in de Litaraire Hoek van bijlage VIA in Dagblad de Limburger, dd. 15 januari 2025.

‘Op televisie zien we al jaren en serie met de naam Flikken Maastricht. Die acterende agenten maken daar heel wat mee. Als kijker denk je wel eens, klopt dat wel? Is er zoveel misdaad in Maastricht? Onlangs was er ook nog de serie Bureau Maastricht op RTL 4 over het dagelijkse doen van de politie in Maastricht, dat dichter bij de realiteit kwam.

Gelukkig hebben we Jacques Smeets uit Elsloo. Hij was dertig jaar lang politieman in Maastricht en dertien jaar in de Regio Limburg-Zuid, vooral als agent tussen de mensen. Hij schreef een kroniek over zijn politieleven, over wat hij in zijn jaren als agent heeft meegemaakt. De titel luidt: De Blauwe Diender. Het is een heel goed boek, iedereen die naar de politieseries kijkt moet het lezen, om te onderscheiden wat nep en wat echt is.

Jacques kan goed schrijven. Tijdens het beoefenen van zijn ambt hanteerde hij de pen voor het schrijven van processen-verbaal, maar dat was wel het minste. Hij gebruikte de pen vooral voor de verslaggeving over het werk als agent, om de verhoren van verdachten om tot bekentenissen te komen juist op papier te krijgen. Politiewerk is veel schrijfwerk. In die 43 jaren van zijn werk bleek zijn talent als schrijver. Na zijn pensioen schreef Jacques het bij vlagen ontroerend boek. De Blauwe Diender gaat over zijn keuze voor dit enerverende beroep. Hij schreef over de overtreder die vaak de pest aan hem had, maar ook over de mensen die hem dankbaar waren, voor wie hij bij nacht en ontij op pad was. De politieman die ook emoties heeft, die thuis zijn gezin heeft, die te maken krijgt met inbrekers, geweldplegers met wapens, verkrachters, brandstichters, verwarde mensen en drugsverslaafden. Soms moet hij hardhandig optreden en soms moet hij troostend zijn. Soms wordt hij uitgescholden, soms krijgt hij een bloemetje. Daarbij komt dat hij ontelbare keren werd geconfronteerd met de dood, in alle mogelijke vormen. En die agent moet dat allemaal achteraf emotioneel maar zien te verwerken.
Na zijn pensioen bleef Jacques nog vijf jaar betrokken bij de politie als Voortrekker bij de landelijke Stichting Beroepseer en als zodanig ook als ambassadeur van het politieberoep. Hij zette zich in die hoedanigheid in voor het welzijn van de dienders onder sterk veranderende en verhardende omstandigheden.

Het boek is niet alleen bedoeld voor politiemensen, maar is ook heel geschikt voor mensen die werken bij de brandweer, of op de ambulance en artsen, kortom, de professionals die vaak te maken hebben met agressie en bedreigingen, de onnatuurlijke dood of mensen die om hulp roepen.

Tijdens zijn lange carrière ontstond er in Jacques ook een dichter. De Blauwe Diender eindigt met een gedicht. Inmiddels is hij een veel gevraagd dichter en staat hij op podia in Limburg en ver daarbuiten. Hij heeft tot nu toe twee dichtbundels laten verschijnen: Dichter bij het leven en de dood en Tekenen aan de hemel en op aarde.’