Moeder Maas

als een beschermende moeder
als een kloek met haar kuikens,
zorgt moeder Maas voor
beken, rivieren en oever

geketend aan haar brede borst,
bescherming biedend
tegen uitdroging en verval,
in een eeuwige cyclus

de mens laaft zich volop
aan deze grootse moeder,
gevestigd aan de oevers
bouwt de mens aan zijn leven

daar wordt handel gedreven,
de rivier vormt de stroming
voor de verdeling van voedsel
onder de hongerige mens

de mens ontfermt zich
echter niet altijd als een
hoeder over deze moeder,
misbruikt haar zelfs

als moeder Maas de mens
een hoognodig halt toeroept,
wordt er gesmeekt en gebeden
om voor hem genadig te zijn

de mens wil echter meer,
steeds meer en nog veel meer,
moeder Maas maakt zich breed
en toont haar ware kracht

neemt alles mee in haar
verwoestende kracht,
reinigt haar vervuilde oevers
maakt de schoonheid weer zichtbaar

komt de mens ooit tot inzicht
over de kracht van moeder Maas?
zou de mens deze oermoeder
ooit als een ware moeder eren?

Tekst: ©Jacques Smeets
Foto: © Fons Verhoeve (Stein)

De moordaanslag op Peter R. De Vries maakte diepe indruk op velen. Zo ook op politiemensen, die direct na de aanslag ter plekke waren en geconfronteerd werden met de gevolgen van dit grof geweld op de journalist. Op Internet gingen veel foto’s viraal waarop jonge politiemensen (studenten) met ontzetting, angst en ongeloof keken naar wat er allemaal binnen hun gezichtsveld afspeelde.
Op mij, als gepensioneerde politieman, maakten die foto’s een enorme indruk, omdat ik daarin zag, wat voor impact zo’n heftige gebeurtenis heeft op politiemensen. Op sommige foto’s stonden drie jonge vrouwelijke politiestudenten, dicht tegen elkaar, soms handen voor het gezicht en in hun ogen de zichtbare ontzetting. Het raakte mij zo sterk, dat ik spontaan het volgende gedicht schreef. Ik heb bewust geen foto erbij geplaatst omdat de woorden van dit gedicht voor zich spreken.

Woordeloos

wanneer jij niets vermoedend
in gedachten verzonken
de aanslag tegemoet loopt

als schoten klinken
mensen verbaasd opkijken
of geschrokken wegduiken

een ijselijke kreet klinkt
geconfronteerd met lijden
om hulp wordt gesmeekt

wanneer jij daar ligt
geen woorden meer kent
niet weet wat er is gebeurd

dan wordt er ijlings
gezocht naar woorden
van troost en medeleve

camera’s zoemen naarstig
registreren de plaats delict
het slachtoffer is roerloos

wanneer jij daar ligt
dan zijn er altijd anderen
die geen woord te veel is

er wordt gespeculeerd
wat is er aan de hand?
we weten het nog niet

vaagheden, onduidelijkheid
we wachten op nader bericht
aan woorden geen gebrek

maar jij ligt daar op straat
zonder het te weten
woordeloos

© Jacques Smeets

 

Bijzondere ontmoeting

Zomaar ‘n dinsdagmiddag op een terras in een winkelcentrum. Corona lijkt van de aardbodem verdwenen. Hier en daar doemt nog een verdwaald mondmasker op tussen het winkelende publiek.
Wij vermaken ons wel. Samen met mijn broer Alfons, de kunstschilder, mijn echtgenote en ik praatten we over hoe het was tijdens de lockdown, over vaccinatie en over nieuwe inspiratie.
De bestelde drankjes worden gebracht. Een jonge, vrolijke en vooral vriendelijke jongedame heet ons van harte welkom en serveert de drank op een professionele wijze op tafel. Zij hoort ons praten over schilderkunst en poëzie en raakt met ons in gesprek. Dat is op zich al wonderbaarlijk, want doorgaans is bedienend personeel geïnstrueerd om vooral geen tijd te verdoen aan tafels door uitgebreid met gasten te gaan kletsen. Deze vrouw blijkt echter uit andersoortig hout gesneden te zijn. Zij blijkt ook een kunstenares te zijn, die zich onderscheidt door het illustratief en zeer kleurrijk beschilderen van allerlei voorwerpen, maar ook uit het schilderen van psychedelische voorstellingen. Zij stelt zich aan ons voor als Gina Derks en binnen no time hebben wij onze gegevens uitgewisseld. Saillant detail: zoals mijn broer kunstschilder is en ik poëzie schrijf, schildert haar moeder en schrijft een oom van haar gedichten.

Lees verder →

In het licht van de lantaarn

hier lig ik dan, open en bloot
meedogenloos op straat gezet
rond een lantaarnpaal gedrapeerd

in het licht van de lantaarn
heb ik mij neergelegd
in liefde met elkaar verbonden

niemand die zich over mij ontfermt
kan ook niet want wat te doen
met deze roerloze lantaarnpaal

was het een grap of vandalisme
of wilde iemand een signaal afgeven
zonder pijnlijke woorden te gebruiken

Venus straalt haar warme liefde
over dit vreemde tafereel
even meen ik een knipoog te zien

erotische gedachten verdwijnen
in de kille vroege ochtendlucht
ik laat een krant in de bus vallen

met een geruststellende glimlach
neem ik afscheid van fiets en paal
gun beide een liefdevol samenzijn

tot morgenochtend, mompel ik zachtjes
dan zal ik jullie opnieuw groeten
en jullie nog meer liefde toewensen

Tekst en foto: © Jacques Smeets 2017

Deze afbeelding geeft pijnlijk duidelijk weer hoe de politie, m.n. de ME, er vandaag de dag soms voor staat als het aankomt op haar taak om de orde te handhaven tegen raddraaiers, hooligans, activisten en demonstranten. Beschimpt, bespuugd en bekogeld met allerlei voorwerpen, met verfbommen beklad, teruggetrokken tot dichtbij de veilige zone voor de grote ME-bussen.
Het kan natuurlijk ook anders, het zál ook anders moeten, anders is het snel gedaan met onze rust, vrijheid en veiligheid binnen de publieke domeinen. De tijd, dat de politie je vriend en helper was, is definitief voorbij, alhoewel ik al die tijd heb getwijfeld aan de status van ‘vriend’, bedacht door mensen die nooit in zo’n positie terecht zijn gekomen, laat staan, deze hebben benaderd.

 

vriend en helper

de politie, daar kan je op rekenen
altijd en overal, vooral in noodgeval
niet altijd natuurlijk, maar wel soms
als de nood echt aan de man of vrouw is

geen uniform is meer heilig
althans volgens Fluitsma & Van Tijn
15 miljoen mensen die laat je in hun waarde
de politie niet, die besmeur en bekogel je

het uniform in een regenboog van verf
ontheiligd door een stelletje malloten
zij hebben lak aan orde en gezag
anarchie is het nieuwe toverwoord

van het schild gehaald door de meute
het schild biedt slechts bescherming
tegen zoveel vernedering en belediging
de politiek volgt het van een afstand

vooral niet te dichtbij, te gevaarlijk
rondvliegend materiaal en straatmeubilair
niet vanwege een storm losgeslagen
maar gegooid door losgeslagen gepeupel

de politie, daar kan je op rekenen
als je wilt vechten, zijn ze er altijd
Fluitsma en Van Tijn zijn nergens te bekennen
hun lied klinkt vrolijk door de radio

de vriend en helper is verworden tot
een blikvanger, het vangnet voor puin
de vriend was bedacht door mensen
die nooit in de frontlinie stonden.

Foto: © Coco Bergholm (Affenfaust Galery te Hamburg)
Tekst::© 2020 Jacques Smeets

Informatie over de afbeelding welke de titel draagt: Color Bomb:

Na enig speurwerk door mijn zoon Ronald kwam hij erachter dat de afbeelding een kunstwerk is van Coco Bergholm (Affenfaust Galery te Hamburg).

Beschrijving van dit werk op de website van Galery Affenfaust:

‘Het werk draagt de titel “Colour Bomb” en het laat een groep politieagenten zien die beschermende kleding draagt ​​en zichzelf bedekt met verdedigingschilden tegen rondvliegende voorwerpen en kleurbommen. De kleurvlekken op hun schilden vormen een contrast met de zwarte politie-uitrusting, die een de-individualiserend effect heeft: door de helm, vizier, gewrichtsbeschermers, veiligheidsschoenen en kogelvest wordt elk kenmerk van de individuele persoonlijkheid gecamoufleerd. De beschermende uitrusting functioneert als een gesloten, gezaghebbende schaal; als een oppervlak dat elk zicht naar binnen ontkent. In hoeverre kan zo’n minimale visuele wijziging op dat oppervlak van een uitvoerend staatsorgaan al worden beschouwd als een politieke of artistieke interventie? En wie beschermt wie eigenlijk tegen wie?’

Website: L2 Atelier&Design (Leny Franken & Leo Klein)