Avondklok

de stilte overvalt mij ‘n beetje
niet dat ik angstig ben of boos
het maakt mij onrustig in mijn hoofd

de tijd tikt simpelweg door
mét of zonder avondklok
de maan werpt mijn schaduw vooruit

straatstenen blijven onaangeroerd
geen ongedurig hoefgetrappel
of aangelijnde jankende honden

takken van bomen wiegend op de wind
geen idee van waaruit deze waait
de avondlucht streelt mijn gezicht

een traan in mijn ooghoek
zoekt snel een uitvlucht
niet aarzelen gewoon doorlopen

als het dan zover is en
ik de wijzers van de klok
het ultieme moment zie naderen

slaak ik een diepe zucht
verlangend naar een andere tijd
opdat ik weer de rust vind

de deur valt achter mij in het slot
alsof er iemand tegen mij zegt
er is geen weg terug naar vroeger

ik plof op de bank en neem een slok
op tv bekende hoofden en stemmen
monden lijken tegen muren te spreken

in mijn hoofd verwarring alom
ik hoor stemmen op tv praten over
de eenzame man achter het raam

Tekst: © Jacques Smeets
23 januari 2021, 20:00 uur