Avondklok
de stilte overvalt mij ‘n beetje
niet dat ik angstig ben of boos
het maakt mij onrustig in mijn hoofd
de tijd tikt simpelweg door
mét of zonder avondklok
de maan werpt mijn schaduw vooruit
straatstenen blijven onaangeroerd
geen ongedurig hoefgetrappel
of aangelijnde jankende honden
takken van bomen wiegend op de wind
geen idee van waaruit deze waait
de avondlucht streelt mijn gezicht
een traan in mijn ooghoek
zoekt snel een uitvlucht
niet aarzelen gewoon doorlopen
als het dan zover is en
ik de wijzers van de klok
het ultieme moment zie naderen
slaak ik een diepe zucht
verlangend naar een andere tijd
opdat ik weer de rust vind
de deur valt achter mij in het slot
alsof er iemand tegen mij zegt
er is geen weg terug naar vroeger
ik plof op de bank en neem een slok
op tv bekende hoofden en stemmen
monden lijken tegen muren te spreken
in mijn hoofd verwarring alom
ik hoor stemmen op tv praten over
de eenzame man achter het raam
Tekst: © Jacques Smeets
23 januari 2021, 20:00 uur