Richting

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties

Deze foto vond ik op een website van De Groene Vinger (https://degroenevinger.net/).

De maker van de foto van de Salvia, Corlijn de Groot, is o.a. journalist voor diverse kranten en t.v.zenders. In de Volkskrant staat elke zaterdag een rubriek (De tuin als laboratorium) in het wetenschapskatern van de Volkskrant.
Tuinieren roept allerlei vragen op. In tuinboeken lees je wel wát je moet doen om je planten tevreden te houden maar niet waaróm het zo moet. Daar neemt De Groene Vinger geen genoegen mee. Met hulp van wetenschappers en door zelf experimenten uit te voeren beantwoorden zij elke week een vraag. Of de vingers van de lezers daar groener van worden valt te betwijfelen. Maar ze zullen in ieder geval nooit meer met dezelfde ogen naar het leven in hun tuin kijken. Want de tuin is geen lieflijk paradijs: de tuin is een slagveld waar soorten elkaar bestrijden en onverwachte bondgenoten elkaar te hulp schieten. Niks menselijks is een plant vreemd.
Lees verder →

Deze steen…

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties

Deze steen…

deze steen op deze steen
zo gaan wij naar boven
bereiken wij de top
maar is er altijd ruimte
voor een nieuwe steen

aan de overkant gaan en komen
pelgrims om een steen
te verleggen in de rivier
zodat de stroming tot aan het
einde der tijden meandert

deze steen op deze steen
zo gaan wij naar boven
het steenmannetje wijst
ons de weg naar geluk
of wellicht naar wijsheid

voor wijsheid hoef je geen
steen te verleggen
in je hoofd is ruimte genoeg
verleg de steen in gedachten
je merkt vanzelf wat er verandert

deze steen op deze steen
zo gaan wij naar boven
eindeloos repeteren wij
deze mantra van het leven
totdat wij onze ogen sluiten

dan leggen wij geen steen
meer op een steen
de top is bereikt
de rivier valt stil
eindeloze rust.

Tekst: © Jacques Smeets
Foto: © Wim Kootstra Sittard

 

Tot hier en niet verder

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties
Soms word ik als krantenbezorger aangenaam verrast door opmerkelijke natuurverschijnselen, zoals prachtig gekleurde zonsopkomsten, een gratis concert van vogelgezang of de maan die zich in vol ornaat of in een speels tafereel met wolken toont.
Roodgekleurde wolken die vaak regen aankondigen.
Op 6 juli werd ik getrakteerd op dit bijzondere fenomeen. Het viel onmiddellijk op toen ik even na 04:00 uur op pad ging voor mijn krantenwijk en tegen 05:00 uur weer was verdwenen, omdat de dag toen al een stuk verder was en het licht het definitief had gewonnen van de duisternis.
Het fenomeen zette mij aan het denken en meestal gebeurt dit dan op een dichterlijke wijze.

Hier is wat info, die ik van het KNMI ontving over het bijzondere natuurverschijnsel.

Lichtende nachtwolken

 

Het gedicht:

Tot hier en niet verder

bij het krieken van de nieuwe dag
waarop ik het dagelijkse nieuws verspreid
trekt een spel van zon en wolken
ongevraagd en zonder opdracht
een heldere grens aan het firmament

vogels zingen zoals altijd hun lied
de nesten zijn alweer leeg en verlaten
hun kroost leeft er vrolijk op los
in gedachten zing ik een vrolijk deuntje
op het ritme van het vogelgezang

planeet Jupiter laat de grens ongemoeid
het Awacs toestel bespiedt het luchtruim
onvermoeibaar van oost tot west terwijl
International Space Station zijn rondje
om de aarde van west naar oost trekt

de fietstassen zijn gevuld met kranten
volgeschreven over wat zich daarginder
in het oosten meedogenloos voltrekt en
mij hier in het westen slechts verontrust
de krant valt beheerst op de vloermat

ik werk rustig en goedgemutst verder
de grens aan het hemelrijk vervaagt
om uiteindelijk op te gaan in het daglicht
mijn nieuwsronde zit er op en ik kruip in bed
slaap de nieuwe dag dromend tegemoet

er worden altijd grenzen getrokken
door mensen in hun zucht naar meer
dit tafereel van wolken en licht op
een vroege ochtend voor zonsopkomst
zegt mij resoluut: tot hier en niet verder

Tekst en foto: © Jacques Smeets 6 juli 2022

Handgebaar

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Publicaties Nog geen reacties
Recent was ik bij de vernissage van een nog lopende expositie (t/m 10 juli) in de Terpkerk te Urmond. Daar had ik een ontmoeting met de kunstschilder Georges Daemen uit het Belgische Stevoort. Zijn werken maakten een diepe in druk op mij. Hij laat zich vaak inspireren door klassieke muziek en van daaruit creëert hij dan b.v. schilderijen van muzikanten, instrumenten, dansers, maar ook een combinatie van muzikale uitingen in relatie tot de natuur. Dit is slechts een deel van wat hij schildert.
Ik zag daar bijgevoegd schilderij (drieluik) hangen van een paar handen.

Handen zeggen vaak meer dan woorden, net zoals de mimiek in het gezicht of ander non-verbaal gedrag.
Je reikt iemand de hand, slaat de handen in elkaar, geeft iemand een klap in het gezicht, aait of streelt de ander, neemt en geeft, zegt gedag en welkom, neemt een wapen of tekent de vrede etc.
In deze tijd worden er veel wegwerpgebaren gemaakt en gewezen naar anderen.

Wordt het niet tijd om de handen ineen te slaan en op zoek te gaan naar verdraagzaamheid, vrede?

Het drieluik inspireerde mij tot het schrijven van dit gedicht:

Handgebaar

Geef me jouw hand
ik voer je mee over land
naar een nieuwe bestemming
waar jij liefde leert kennenAls je mij jouw hand geeft
loop ik met je mee over
voorbestemde paden
waar vrede heerst

Neem eens ’n kind bij de hand
leer het over het leven
hand in hand naar school
om in boeken te lezen

Maak geen wegwerpgebaar
maar open je handen om
in liefde te ontvangen en
ruimhartig te geven

Raak me aan met jouw handen
streel me zoals ik jou streel
met mijn warme handen
ik heb je intens lief

Schrijf een boodschap met je hand
stuur die naar vriend en vijand
laat zien dat jij het goed bedoelt
met een groots handgebaar

Tekst: ©Jacques Smeets

Schilderij: ©Georges Daemen Stevoort (B.)

Betrapt

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Recensies Nog geen reacties

Op zondag, 13 maart jl. op uitnodiging van medeorganisator/kunstenaar Jos Solberg uit Geleen de expositie ‘Reis door de tijd’ van tekenaar, schilder, etser en oprichter van ‘De Mheerse School – voor figuratief tekenen en schilderen’, Menno Balm uit Mheer, bezocht in het Museum van Valkenburg.
Een bijzondere expositie van tekeningen en schilderijen, waarbij de kunstenaar zich liet inspireren door antieke beelden, voorwerpen en architectuur uit oude steden in Italië, zoals Rome en Florence.
De tentoonstelling loopt nog t/m 14 mei 2022.
Voor meer informatie over Menno Balm, klik op:

Bij binnenkomst werd ik geraakt door dit schilderij. Geïnspireerd door zoveel schoonheid schreef ik het volgende gedicht:

Betrapt

een zacht windje verwaait
het zonlicht op de treden
de trap voert mij naar plekken
waarnaar mijn hart verlangt

ze vertellen over vroeger
over historische gebeurtenissen in
elkaar afwisselende oorlogszuchtige
en vredelievende tijden

het beklimmen van de trap
van laagste tot hoogste trede
maakt de machtsstrijd voelbaar
laat bloed opnieuw stromen

voor wie boven kwam
wachtte eer en glorie
voor wie beneden bleef
ellende en rampspoed

de trap als metafoor voor het leven
wij zien dat al lang niet meer
maar vechten wel nog steeds
voor de hoogste trede

getekend binnen het kader
van onze eindigheid
in een verwarde wereld
ik voel mij betrapt

Tekst: © Jacques Smeets 14-03-2022

Schilderij: © Menno Balm (Trap van de ‘Tempel van Poseidon’, Paestum 2020 olieverf op paneel 80×80 cm

Inferno in Oekraïne

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 2 reacties

Inferno in Oekraïne

De leider gaf het ultieme teken
ontstaan uit haat tegen het westen
zijn troepen gehoorzamen gedwee
er is immers geen andere optie
de lopen van hun tanks spuwen vuur
de vijand moet worden verdreven
uit het door Poetin gedroomde land

Helikopters vullen het luchtruim
meedogenloos vallen de bommen
slaan mortieren in de gebouwen
soldaten sterven in het harnas
aangemeten door die andere leider
ook hij droomt van een land
waar de vijand niet thuis hoort

Vuurtongen zoeken hun weg
in de kapotgeschoten huizen
burgers meesleurend in de dood
niets en niemand ontziend
vriend of vijand doet er niet toe
hun lichamen verdwijnen voorgoed
in dit crematorium van oorlog

Dromen van angstige burgers
zullen nooit meer uitkomen
hun leiders roepen slechts op
om de vijand te verdrijven
als beloning wacht het heldendom
dat is wat hun leider belooft
wapens worden verdeeld en geladen

Mijn woorden zullen het
niet overleven in deze hel
ik probeer slechts te beschrijven
wat ik zie en voel bij deze oorlog
mijn woorden kunnen nooit weergeven
wat de mensen daar op de vlucht
ondergaan in dit helse inferno

Tekst: © Jacques Smeets
Website: www.deblauwediender.nl

Schilderij: © Alfons Smeets Schin op Geul

Samen op weg naar het Evoluon

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Publicaties 1 reactie

De meesten onder ons zullen zich het Evoluon te Eindhoven herinneren als die ‘vliegende schotel’ waar allerlei technieken konden worden bekeken, waar je als kind hier en daar kon experimenteren en waar vooral allerlei technische producties van Philips werden geëxposeerd. Beeldbellen was een nieuwtje, maar ook de wasautomaat of de afwasmachine.

Nadat al die technieken waren ingehaald door modernere ontwikkelingen, raakte het Evoluon uit de tijd en in de vergetelheid. Het was zelfs vele jaren gesloten, totdat er vanwege de nieuwe technologische ontwikkelingen een congrescentrum omheen werd gebouwd. Nu is het zover dat ook de ‘vliegende schotel’ wordt gereanimeerd. Er zijn plannen in de maak.

De Poëzieclub Eindhoven was op zoek naar een nieuwe, geschikte plek om haar maandelijkse bijeenkomsten te organiseren. Voorzitter, tevens dichter Hans Marijnissen, kreeg het voor mekaar.

Op zondag, 20 februari 2022, was het zover.
Het werd een druk bezochte, gezellige, enerverende middag, waarbij enkele tientallen dichters hun voordrachten hielden en waarnaar intensief en zeer aandachtig werd geluisterd.

Ik had de eer om voor het eerst een paar gedichten voor te dragen uit mijn eerste bundel (Dichterbij het Leven en de dood). Het thema van de middag was ‘Thuislozen’. In mijn bundel staan enkele gedichten die dit thema aanraken, zoals het gedicht ‘Samen op Weg’ bij een foto van Maaike Schauer uit Maastricht.

Het Eindhovens Dagblad was aanwezig om binnenkort een mooi artikel over dit bijzondere evenement te plaatsen.

Samen op weg

de een voorwaarts
de ander achterwaarts
of is het omgekeerd?

samen onderweg
verbonden door liefde
voor eeuwig bij elkaar

samen onderweg
de band zal nooit breken
ook al scheiden zich wegen

samen onderweg
vluchtend voor oorlog
op zoek naar genegenheid

samen onderweg
een warm huis of een koud kamp
ver van huis of dichtbij

samen onderweg
of gewoon aan de wandel
aangespoord door liefde

samen onderweg
twee richtingen verenigen zich
vasthouden en loslaten

samen onderweg
kijk vooruit
kijk achteruit

samen onderweg
zie hier en nu
zo is het en niet anders

Samen op weg

Foto: © Maaike Schauer Maastricht

 

Ontspanning

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties


Kunst maken uit (oud)ijzer is hard werken. De elementen vuur, aarde, water en vuur liggen eraan ten grondslag. Zwaar werktuig is noodzakelijk om het ijzer te vormen naar de ideeën en creativiteit van de kunstenaar. Wat zich in zijn hoofd vormt komt, samen met zijn gevoel, tot uiting in de creatie.

Maarten Vaessen uit het Belgische Kinrooi werkt al jaren met ijzer. Zijn werken, van klein tot groot, zijn zelfs in de publieke ruimten te bewonderen, zoals b.v. de adelaar, hoog in de lucht boven een rotonde aan de Fregatweg in de Beatrixhaven te Maastricht.
Zijn werk inspireert mij steeds meer tot het schrijven van gedichten. De adelaar (L’Aigle) staat in mijn dichtbundel Dichterbij het Leven en de Dood. Meerdere werken zullen volgen in de tweede bundel, die waarschijnlijk in 2023/2024 zal uitkomen.
Maarten liet mij recent weten dat hij mij ruimte zal bieden bij aankomende kunstmanifestaties/exposities, o.a. in zijn eigen prachtige beeldentuin in Kinrooi. Daar zal ik dan mijn gedichten mogen voordragen aan het aanwezige publiek.

Een paar dagen voordat hij mij dit aanbod deed, schreef ik een gedicht bij onderstaand kunstwerk. Afgelopen zaterdag was ik, samen met mijn lief, bij Maarten en diens Edith op bezoek. Daar droeg ik aan hem persoonlijk, als verrassing, het gedicht voor.

Ontspanning

Heb me er bij neergelegd
het kon niet uitblijven
de spanning in lijf en leden
werd ondraaglijk groot
verandering was onvermijdelijk

In stukken moest ik worden geslagen
hamer, aambeeld en zelfs vuur
waren nodig om mij te kleineren
ik probeerde mij tegen beter weten in
te verzetten tegen zijn wilskracht

Mijn ontwerper creëerde mij
in zijn hoofd vol met ideeën
ik moest tot rust worden gemaand
in een andere hoedanigheid
zonder wezenlijk verlies

Nu lig ik hier in zijn tuin te
genieten van de ondergaande zon
ik voel mij als herboren
en nodig jou uit om je in mij
zonder schroom te ontspannen.

Tekst: © Jacques Smeets
Beeld en foto: © Maarten Vaessen Kinrooi (B.)

Website MaartenIjzerkunst

Ode aan de lidcactus (2)

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties
Bijna twee jaar geleden plaatste ik hier een foto van onze lidcactus. De bloei was toen al indrukwekkend. Hij heeft er nu bijna twee over gedaan om opnieuw tot bloei te komen. Intussen ook wat gegroeid en misschien de rust genomen in verband met corona. Je weet het nooit, hé?
Maar, als je twee jaar nodig hebt om tot bloei te komen, dan heb je ook wat. Wij genieten er nu al een paar weken van.
Deze cactus staat in een oude zuurkool pot van ong. 70 cm hoog en heeft een omtrek van ong. 2.50 m en een doorsnee van ong. 90 cm.
De ode die ik toentertijd schreef aan deze cactus wil ik nu, twee jaar later, graag nog eens dunnetjes overdoen. Dat heeft hij wel verdiend.

Ode aan de lidcactus

Allemaal in het gelid
elk lid speelt zijn rol
in deze lidcactus
Schlumbergera in de bloei

Een kleine samenleving
vol met levensvreugde
in de bloei van hun leven
kijk ze stralen, zonder schroom

De meeldraden en stamper
lokken je uit om te bewonderen
te genieten van zoveel pracht
deze gemeenschap bloeit in de herfst

Het jaargetijde voor de mens
om een tijdje tot rust te komen
op weg naar de kou en de kilte
van de winter die voor de deur staat

De lidcactus hoeft niet te aarzelen
in een tijd om tot rust te komen
een nieuwe cyclus wacht immers
het leven blijft een tredmolen

Zo vergaat het de leden
van deze soort uit de flora
zij begrijpen elkaar
jagen elkaar niet uit de plant

Liefde in een bloeiende vorm
in schitterende pracht uitgebeeld
spiegel voor de mensheid
voor mij als toeschouwer

© 2021 Jacques Smeets

Baken

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 1 reactie

Baken

Onderweg naar morgen samen
met de nacht die zich aankondigt
als de avond valt en de zon achter
de horizon de nacht verdringt
vertrouw ik op het baken

Morgen als de dag aanbreekt
wanneer de nacht achter mij ligt
mooie dromen zijn vervlogen
of zich in mij hebben verankerd
zoek ik houvast in het baken

Dag en nacht vallen samen
voor de een is het dag en
voor de ander rest de nacht
in elke cyclus gaat het zo
zoals ook in dit baken

Het ene houdt het andere vast
ijzer ontgonnen uit de aarde
de hitte doet het ijzer smelten
opdat het zich laat vormen
tot een baken voor de mens

Mijn oog reikt niet verder
dan tot aan de einder
wat daarachter is, is ongewis
mijn vertrouwen is echter groot
in de uiting van dit baken

Tekst: © Jacques Smeets
Sculptuur: © Maarten Vaessen Kessenich-Kinrooi (B.)

Een jaar of acht geleden ontmoette ik beroepskunstenaar Maarten Vaessen uit Kessenich-Kinrooi (B.) voor het eerst tijdens de kunstmanifestatie Kunzfetti te Sittard. Hij exposeerde daar een aantal van zijn roestsculpturen. Zij maakten toen al diepe indruk op mij. De jaren die daarop volgden ontmoette ik Maarten regelmatig en bezocht ik ook enkele malen zijn schitterende beeldentuin in Kessenich. Een lust voor het oog voor de liefhebber van deze kunst.