In het licht van de lantaarn

hier lig ik dan, open en bloot
meedogenloos op straat gezet
rond een lantaarnpaal gedrapeerd

in het licht van de lantaarn
heb ik mij neergelegd
in liefde met elkaar verbonden

niemand die zich over mij ontfermt
kan ook niet want wat te doen
met deze roerloze lantaarnpaal

was het een grap of vandalisme
of wilde iemand een signaal afgeven
zonder pijnlijke woorden te gebruiken

Venus straalt haar warme liefde
over dit vreemde tafereel
even meen ik een knipoog te zien

erotische gedachten verdwijnen
in de kille vroege ochtendlucht
ik laat een krant in de bus vallen

met een geruststellende glimlach
neem ik afscheid van fiets en paal
gun beide een liefdevol samenzijn

tot morgenochtend, mompel ik zachtjes
dan zal ik jullie opnieuw groeten
en jullie nog meer liefde toewensen

Tekst en foto: © Jacques Smeets 2017

Deze afbeelding geeft pijnlijk duidelijk weer hoe de politie, m.n. de ME, er vandaag de dag soms voor staat als het aankomt op haar taak om de orde te handhaven tegen raddraaiers, hooligans, activisten en demonstranten. Beschimpt, bespuugd en bekogeld met allerlei voorwerpen, met verfbommen beklad, teruggetrokken tot dichtbij de veilige zone voor de grote ME-bussen.
Het kan natuurlijk ook anders, het zál ook anders moeten, anders is het snel gedaan met onze rust, vrijheid en veiligheid binnen de publieke domeinen. De tijd, dat de politie je vriend en helper was, is definitief voorbij, alhoewel ik al die tijd heb getwijfeld aan de status van ‘vriend’, bedacht door mensen die nooit in zo’n positie terecht zijn gekomen, laat staan, deze hebben benaderd.

 

vriend en helper

de politie, daar kan je op rekenen
altijd en overal, vooral in noodgeval
niet altijd natuurlijk, maar wel soms
als de nood echt aan de man of vrouw is

geen uniform is meer heilig
althans volgens Fluitsma & Van Tijn
15 miljoen mensen die laat je in hun waarde
de politie niet, die besmeur en bekogel je

het uniform in een regenboog van verf
ontheiligd door een stelletje malloten
zij hebben lak aan orde en gezag
anarchie is het nieuwe toverwoord

van het schild gehaald door de meute
het schild biedt slechts bescherming
tegen zoveel vernedering en belediging
de politiek volgt het van een afstand

vooral niet te dichtbij, te gevaarlijk
rondvliegend materiaal en straatmeubilair
niet vanwege een storm losgeslagen
maar gegooid door losgeslagen gepeupel

de politie, daar kan je op rekenen
als je wilt vechten, zijn ze er altijd
Fluitsma en Van Tijn zijn nergens te bekennen
hun lied klinkt vrolijk door de radio

de vriend en helper is verworden tot
een blikvanger, het vangnet voor puin
de vriend was bedacht door mensen
die nooit in de frontlinie stonden.

Foto: © Coco Bergholm (Affenfaust Galery te Hamburg)
Tekst::© 2020 Jacques Smeets

Informatie over de afbeelding welke de titel draagt: Color Bomb:

Na enig speurwerk door mijn zoon Ronald kwam hij erachter dat de afbeelding een kunstwerk is van Coco Bergholm (Affenfaust Galery te Hamburg).

Beschrijving van dit werk op de website van Galery Affenfaust:

‘Het werk draagt de titel “Colour Bomb” en het laat een groep politieagenten zien die beschermende kleding draagt ​​en zichzelf bedekt met verdedigingschilden tegen rondvliegende voorwerpen en kleurbommen. De kleurvlekken op hun schilden vormen een contrast met de zwarte politie-uitrusting, die een de-individualiserend effect heeft: door de helm, vizier, gewrichtsbeschermers, veiligheidsschoenen en kogelvest wordt elk kenmerk van de individuele persoonlijkheid gecamoufleerd. De beschermende uitrusting functioneert als een gesloten, gezaghebbende schaal; als een oppervlak dat elk zicht naar binnen ontkent. In hoeverre kan zo’n minimale visuele wijziging op dat oppervlak van een uitvoerend staatsorgaan al worden beschouwd als een politieke of artistieke interventie? En wie beschermt wie eigenlijk tegen wie?’

Website: L2 Atelier&Design (Leny Franken & Leo Klein)

Elke dag krijgen we via de media te horen dat er weer zoveel ‘coronadoden’ zijn bijgekomen. Het totale aantal geregistreerde doden wordt vervolgens genoemd en er wordt tevens vermeld dat het feitelijke aantal coronadoden veel hoger ligt.

Alsof de andere overleden mensen er niet meer toe doen. Tenminste, er wordt nauwelijks over gesproken. Elke dag nieuwe cijfers van het RIVM, elke dag nieuwe grafieken en statistieken.

Het kan niet anders dat dit de angst bij mensen voedt, vooral onder de ouderen onder ons.  Lees verder →

vrijheid, bevrijding, vrij van geest
vrij te zijn om wie je bent
vrij om het woord te nemen
vrij om je eigen keuze te maken

corona kwam, zag en legde lam
Mark en Jaap bedisselden maatregelen
het land werd lam gelegd
het volk werd de mond gesnoerd

geen handen meer geven, geen kus
geen omhelzing, aanraking taboe
behalve thuis, in ons eigen kot
over seks wordt geen woord gerept

moeilijke woorden leggen een mistgordijn
over onze samenleving, over de ouderen
quarantaine, social distancing, lock down
afgezonderd van alles en iedereen

de anderhalve meter samenleving
geeft de afstand aan tussen mens en mens
het Kabinet zet alles op alles
om het virus klein te krijgen

solidariteit, saamhorigheid
er voor elkaar zijn in moeilijke tijden
meer omkijken naar elkaar
oude ogen kijken treurig naar buiten

vermoeid, angstig, geen perspectief meer
de stip aan de horizon is verder weg dan ooit
eenzaam sterven is wat er rest
zonder die hand, zonder die blik

toegezongen vanuit de openbare ruimte
vanaf een plein, gazon of hoogwerker
gescheiden door een muur van plexiglas
het is koud en kil daarbinnen

intussen schiet in China een raket de lucht in
op zoek naar ruimte buiten de aarde
zou corona als verstekeling aan boord zijn
opdat haar voortbestaan is verzekerd?

de Koning in zijn bijzondere toespraak
is verheugd dat wij zelf kunnen kiezen
en dat er niet voor ons wordt gekozen
wij zijn immers al 75 jaar vrij

maatregelen worden niet door ons gekozen
maar dwingend opgelegd door de regering
hoge boetes liggen in het verschiet
terwijl duizenden mensen sterven

nooit meer oorlog is nu het adagium
het virus wordt de oorlog verklaard
bestrijden in plaats van begrijpen
we raken van de regen in de drup

op de Dam koeren de duiven
alsof zij de Koning laten weten
dat zij het zijn die vrij zijn
en de mens gevangen zit

mondkapjes maskeren onze angst
we roepen maar niemand hoort ons
in de kiem gesmoord
de mond gesnoerd

Tekst: © Jacques Smeets

In deze moeilijke tijd is het al erg dat ‘samenzijn’ onder gezonde mensen zo onder druk is komen te staan. Inmiddels is wel duidelijk hoeveel pijn, verdriet en eenzaamheid het gebrek aan samenzijn oplevert bij op leeftijd zijnde mensen, die alleen zijn of gescheiden van elkaar in verpleeghuizen wonen, of mensen die ernstig ziek zijn, afgezonderd op i.c.’s liggen of in eenzaamheid moeten overlijden.
Maar wat, als je gezond en wel volledig in het leven en werk staat en je plots wordt overvallen door het bericht dat je kanker hebt? Dat je niet, zoals voor deze crisis, onmiddellijk wordt opgenomen in het noodzakelijke ziekenhuistraject om je te behandelen? Dat je niet, zoals dat voor de crisis gebruikelijk was, de pijn en het verdriet persoonlijk kan delen met mensen om je heen? Dat je knuffelen, een arm om je schouder, of een toereikende hand, moet afslaan?

Dan wordt samenzijn erg moeilijk en het gemis ervan enorm zwaar. Misschien bieden een schilderij en gedicht dan een beetje troost, worden ze gevoeld als die knuffel, de arm om de schouder of de aangereikte hand.

Samenzijn

de stilte wordt doorbroken
door een indringend bericht
het brengt je dichter tot elkaar

zwaar rust de toekomst
op onze schouders
hoe nu verder?

we kruipen dicht bij elkaar
zoeken steun in deze moeilijke tijd
van onverwacht hevige spanning

een spookbeeld doemt op
het begeleidt ons door de dag
houdt ons wakker in de nacht

we rapen alle moed bij elkaar
kijken voorwaarts naar het licht
dat ons weer hoopvol stemt

samen op zoek naar liefde
in ongewisse tijden
door verdriet en pijn omgeven

we verzamelen alle moed
om samen op weg te gaan
naar genezing

Schilderij: © Alfons Smeets
Tekst: Jacques Smeets