Non-fictie

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties

non-fictie

zie mij daar liggen tussen de musketiers
de strijders tegen onrecht, pijn en treurnis
ondergedompeld in het ongeluksgetal
aan de kade op boot nummer 013

verbondenheid zorgt voor erkenning
ik hoef niet te worden meegenomen
om op een nachtkastje te wachten
om onder spanning te worden geopend

of aan de kant te worden gelegd
niet verder te worden verteld
doorgegeven of uitgeleend
ik word liever voor altijd gekoesterd

de intentie van de gebeurtenissen
trachtte ooit mijn ziel te doorboren
ik wist ze met veel moed te pareren
in letters, woorden en zinnen

mijn verhaal vertel ik zelf
zodat er niet hoeft te worden bedacht
wat niet waar is en niet is gebeurd
mijn verhaal vertel ik zelf

mijn mede musketiers erkennen mij
zonder mij van een etiket te voorzien
eerlijkheid en openheid troef
geen oordeel maar vooral liefde

zij nemen mij naar de Wallen
bieden inzicht in de gevolgen van
een enkel schot in een split second
raken mij diep in het hart door treurnis

de vijand kanker krijgt het nakijken
de bajes blijkt een 5-sterren hotel te zijn
euforie over een geboren kind
slaat om in wanhoop en verdriet

de veroordeelde blijkt niet de dader
vrijheid is niet met geld te koop
zelfs de narcist krijgt ervan langs
non-fictie is geen fantasy

intense gebeurtenissen stevenen af
op een nieuwe koers en uitdaging
om het leven op te pakken
en een gevoelige draai te geven

mijn verhaal vertel ik zelf
niets is fictief, alles oprecht en eerlijk
alles is waar, geen fantasie
mijn verhaal vertel ik zelf

Tekst: © Jacques Smeets
Foto: © Jim de Koning

Aangemeerd

Door Jacques Smeets geplaatst in Schilderspoëzie Nog geen reacties

Aangemeerd

dienstbaar en waakzaam
in mist ondergedompeld

wachten op de lokroep
van de centralist

een boei wijst hem de weg
laat mij maar rustig liggen

ruimte genoeg aan de andere kant
al onttrekt de mist die aan het oog

de lantaarn houdt trouw de wacht
voor de dienders aan boord

even nog, een nieuw jaar lonkt
koers naar betere tijden?

lichte rimpeling op het water
toont de rust in dit tafereel

die plotseling wordt gestoord
door een krakende stem

de motor wordt gestart
op weg naar een nieuwe klus

voor hen die er zijn voor ons
dienstbaar en waakzaam

Afgemeerd

© Foto: Fons Verhoeve Stein
© Tekst: Jacques Smeets

Koppelmenu

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties

Koppelmenu

onvoorwaardelijke liefde is
een recept voor een menu van het leven
jeugd en opvoeding als voorgerecht
relatie, gezin en werk als hoofdgerecht
aftakeling en einde het nagerecht

ingrediënten zijn in elk menu anders
er wordt eindeloos gekoppeld
plannen gesmeed voor de toekomst
die de horizon dichterbij halen
immers het einde is altijd in zicht

hoofdbestanddeel is liefde
voor elkaar en voor de ander
maar vooral ook voor jezelf
zoals je bent en wilt zijn
ons dagelijks brood

als het nagerecht smakeloos wordt
wanneer het lijkt op plumpudding
alles door elkaar gaat lopen
ingrediënten niet meer worden herkend
de chaos niet meer is te overzien

ja, dan wordt de tafel afgeruimd
resten verdwijnen ongemerkt in de kliko
er wordt nog slechts ontkoppeld
het overheerlijke menu van het leven
verdwijnt in luiers en ongemak

pas dan zien we de ware liefde
hoe onvoorwaardelijk deze is
de koppeling van twee levensmenu’s
krijgt zodoende de mooiste betekenis
die van onvoorwaardelijke liefde

Tekst: © 2020Jacques Smeets
Foto: © Cover boek Koppelmenu van Sjef Leenen.

De Zwakste Schakel

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

De zwakste schakel

wees niet bang voor je zwakte
iedereen heeft wel eens zo’n moment
waarop je denkt, ik hou het niet meer

ik werd ingehuurd om de eenheid te behouden
in de keten van schakels in de ketting
mijn houvast vind ik in de weidepalen

ook zij vormen een schakel in een keten
af en toe legt er eentje het loodje
is niet erg, dat overkomt ons ook

knopen zijn in me gelegd
opdat ik in alle opzichten sterk blijf
de eindjes aan elkaar kan knopen

mocht jij de zwakste zijn van het stel
zijn er aan het eind altijd reserves
totdat ook zij het einde naderen

wees niet bang voor je zwakte
ik houd de vorst ver bij je vandaan
zodat je niet omgeven bent met kilte

een mensenketen is ook niet altijd warm
afkeer en toenadering vormen de eenheid
ook al valt er iemand uit de band

samen creëren wij samenhang
opdat wij bestaansrecht verkrijgen
en zelfs de palen overeind houden

zij staan met hun poten in de klei
om elke schakel in jouw ketting
en alle in mij gelegde knopen

te laten voelen dat zij erbij horen
wij zijn allemaal even goed
zelfs de zwakste schakel.

Foto: ©Fons Verhoeve Stein
Tekst: © Jacques Smeets Elsloo

Moederliefde

Door Jacques Smeets geplaatst in Schilderspoëzie Nog geen reacties

Moederliefde

kom, lieve kinderen
kom hier, bij mama
hier is het goed
hier ben je veilig

ik waak over jullie
zolang ik leef
ook al ben je dood
ik hou je vast, voor altijd

vrees niet voor het leven
wees niet bang voor de dood
wees niet bang voor jezelf
heb jezelf lief, zoals ik je lief heb

liefde past niet in woorden
liefde is een diep gevoel
ontstaat in jouw ziel
zonder letters en zinnen

voel mijn handen om je heen
de tastbare bescherming
ontstaan uit de oermoeder
zoals het hoort te zijn

in de natuur heel gewoon
daar is geen denken
daar is slechts intuïtie
die de mens verloor

daar zijn geen woorden
letters vallen als bladeren
uit de rijk gevulde bomen
voeden de aarde, het leven

de mens voedt zich met aarde
hij vormt de woorden
en spreekt over liefde
moederliefde, gegeven door de aarde

kom lieve kinderen,
mijn intuïtie leeft voort
in jullie, levend en dood
moederliefde is er altijd

laat je omarmen door deze liefde
en voel je veilig in die armen
ik zal jullie beschermen
zoals dat een moeder betaamt

© Beeld: Cel Lemmens Spaubeek
© Tekst: Jacques Smeets Elsloo

In het oog van de beschouwing

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties

niet zomaar zwart en wit
vele tinten grijs bieden contrast
aan figuren en kronkels

is het de kronkeling van een rivier
of zijn het de grillige kusten
die dit beeld lijken te tonen

zijn het dierlijke vormen
creëren botten en bloedbanen
een landschap voor gewillig vlees

bespieden buitenaardse ogen ons
ver weg buiten de dampkring
je weet het niet, vul maar in

niemand weet het precies
behalve het spiedende oog
dat zich een beeld vormt

gebruik maakt van oculair,
objectief en diafragma
de belichting zorgt voor het contrast

de beschouwer ziet wellicht
iets van zichzelf of van de wereld
in dit kronkelende tafereel

de stilzwijgende schoonheid
overrompeld mijn fantasie
in het oog van de beschouwing

Foto: ©Ronald Smeets
Tekst: © Jacques Smeets

Pars Pro Toto

Door Jacques Smeets geplaatst in Schilderspoëzie Nog geen reacties

Op zondag, 15 september 2019, was ik te gast bij kunstenaar John Willems te Stein. In het kader van het 2-jaarlijkse culturele evenement ‘Kunstketting’, georganiseerd door de Culturele Werkgroep Stein, exposeerden kunstenaars in hun eigen privétuin of in gemeenschapscentra en op andere culturele locaties, hun eigen werken. Er waren schilderijen, sculpturen, beelden, keramiek, hout- en ijzerwerken te bewonderen.
John Lemmens exposeerde in z’n eigen prachtige privétuin te Stein werken van zichzelf en van zijn echtgenote, maar er hielden, op zijn uitnodiging, ook twee andere kunstenaars een expositie van eigen werk, waaronder beeldhouwer Cel Lemmens uit Spaubeek. Van hem is de sculptuur op de foto.


Bij het aanschouwen van dit tafereel raakte ik ontroerd door de schoonheid ervan maar ook door de diep betekenis die dit beeld uitstraalde. Het draagt de zeer toepasselijke titel: Leven en dood.
Al kijkend naar dit kunstwerk verzamelden zich in mijn hoofd woorden. Ik praatte erover met de kunstenaar en hij vertelde mij hoe en wanneer het idee voor dit beeld ontstonden. Op mijn vraag of ik het beeld mocht gebruiken om er een gedicht bij te schrijven en dit via Internet openbaar te maken, stemde hij heel graag toe.

 

Pars pro toto

Leven en dood
Is de naam van dit kunstwerk
In gedachten ontstaan
Uit handen gehouwen

Eerst was er de ervaring
Van het onverbiddelijke sterven
Verdriet en pijn veranderden
Door spontane inspiratie

De vrouw en het gebaarde kind
Symbool van het leven
Liggend op de zwarte dood
Daar waar nieuw leven ontsprong

Ik kijk teder naar dit tafereel
Woorden vallen uit mijn hoofd
Vormen dit gedicht, deze poëzie
Door spontane inspiratie

Zoals het beeld vorm kreeg
In het hoofd van de kunstenaar
Zijn handen creëerden
Zonder ophouden, eindeloos

Leven en dood in één beeld
Zichtbaar voor wie het ziet
Alles in een, een in alles
Pars pro toto

Tekst: © 2019Jacques Smeets
Beeld: © Cel Lemmens Spaubeek

 

Date in pyjama

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties
Hier is geen tv-producent actief geweest
Deze twee vonden elkaar op de tast
Zo gaat dat met wantsen in pyjama
Een date op een bed van zaadjes
 
De schermbloem met haar zaad
Nodigt uit tot een liefdevolle daad
Geboortebeperking is niet gewenst
In de dierenwereld is dit natuurlijk
 
De schilden stevig op de rug
Natuurlijke vijand op afstand
Hier heerst geen vijandigheid
Dit is een plek voor ware liefde
 
Wantsen doen het heel gewoon
Mensen niet, dat zijn soms rare wezens
Pyjama’s worden eerst uitgetrokken
Of niet eens aangetrokken
 
Wij kruipen niet op schermbloemen
Maar beschermen ons veelvuldig
Tegen de komst van nieuwe kroost
Belangen, nietwaar, veel belangen
 
De Homo Sapiens is soms huiverig
Voor de Graphosoma talicum lineatum
Slaat hem verschrikt van zich af
Als het diertje te dichtbij komt
 
De schermbloem schrikt niet
Van het verliefde stel in pyjama
Laat ze rustig hun gang gaan
In de natuur is alles natuurlijk
 
De mens daarentegen maakt afspraken
Zelfs voor blind daten sluit men niet de ogen
De producent, de barman en de gasten
Wrijven zich vergenoegd in de handen
 
Genietend van de aandacht en roem
Van sensatiebeluste kijkers voor de tv
In plaats van het bed op te zoeken
Zoals deze Pyjamawantsen
 
Foto: © Fons Verhoeve Stein
Tekst: © Jacques Smeets 2019

Totale overgave

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

Totale overgave

voor eventjes maar
sluit ik mijn ogen

niet om te slapen
maar om mij bewust te zijn

van mijn aanwezigheid
in totale overgave

gun mij dit ene moment
van bedachtzaamheid

voel met me mee
vlei je naast mij neer

gedachten gaan z’n gang
zoals gedachten dat doen

altijd als ik wakker ben
tot aan het eind der tijden

zou ik zo kunnen liggen
de plicht roept echter

zoals de plicht altijd roept
laat me nog even rusten

opdat ik straks kan slapen
in totale rust en overgave

Beeld: © Jacqueline Desmet Turnhout (B.)
Tekst: © Jacques Smeets