Poëzie | De Blauwe Diender

Avondklok

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie 25 januari 2021 Nog geen reacties

Avondklok

de stilte overvalt mij ‘n beetje
niet dat ik angstig ben of boos
het maakt mij onrustig in mijn hoofd

de tijd tikt simpelweg door
mét of zonder avondklok
de maan werpt mijn schaduw vooruit

straatstenen blijven onaangeroerd
geen ongedurig hoefgetrappel
of aangelijnde jankende honden

takken van bomen wiegend op de wind
geen idee van waaruit deze waait
de avondlucht streelt mijn gezicht

een traan in mijn ooghoek
zoekt snel een uitvlucht
niet aarzelen gewoon doorlopen

als het dan zover is en
ik de wijzers van de klok
het ultieme moment zie naderen

slaak ik een diepe zucht
verlangend naar een andere tijd
opdat ik weer de rust vind

de deur valt achter mij in het slot
alsof er iemand tegen mij zegt
er is geen weg terug naar vroeger

ik plof op de bank en neem een slok
op tv bekende hoofden en stemmen
monden lijken tegen muren te spreken

in mijn hoofd verwarring alom
ik hoor stemmen op tv praten over
de eenzame man achter het raam

Tekst: © Jacques Smeets
23 januari 2021, 20:00 uur

Twijfel

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 11 januari 2021 Nog geen reacties

Covid-19 heeft een grote wissel getrokken door het leven van iedereen. Er werden in ongekend tempo en binnen 1 jaar door diverse farmaceuten vaccins ontwikkeld. De enting is in vrijwel allen landen op de wereld gestart. In Nederland doemt de vraag telkens op in hoeverre het vaccin betrouwbaar is, hoe het zit met bijwerkingen, of er voldoende vaccins kunnen worden geproduceerd en of het vaccin ervoor zorgt dat we binnen afzienbare tijd weer van de lockdown af zijn. We zullen het zien.
Lees verder →

Geboorte van een ster

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 21 december 2020 Nog geen reacties

Rond deze tijd worden we overstelpt met liefdevolle, warme, betekenisvolle en indringende Kerst- en Nieuwjaarswensen. Dat geeft een extra dimensie aan de decembermaand en al helemaal in deze moeilijke coronatijd. Een kijkje naar de sterrenhemel werkt trouwens ook inspirerend.

Geboorte van een ster

in het oneindige heelal turend

stralen sterren naar mij terug

zomaar, omdat ze er zijn

ontelbaar, met de jaren verdwijnen ze

uit mijn in schimmen veranderend beeld

toch zijn ze er, altijd en eeuwig

voor elke mens een ster

voor elke gedachte is er een

voor elke liefde straalt er eentje

sterren stralen altijddurend

die ene ster waar het al een

paar duizend jaar om draait

is verdwenen uit mijn sterrenhemel

afgedwaald naar onbekende oorden

veranderd in een kerstlichtje

in de straten en in de huizen
talloze lichtjes in net zoveel kleuren

flikkerend en flonkerend

in de donkere avond en nacht

aankondiging voor een feest

duisternis dient doorbroken te worden

het licht van liefde brandt volop

mensen kruipen dicht bij elkaar

aan de rijk gevulde feestdis

of ergens op straat bij een armoedige kraam

de inwendige mens wordt gesterkt

terwijl de geest zich alom terugtrekt

er is immers een virus in ons geslopen

het maakt ons onzeker en angstig

maar biedt ook hoop op een betere wereld

vanavond tuur ik opnieuw naar de sterren

plots lijkt er een heldere ster naar mij te knipogen

en ik ontvang een boodschap voor de wereld

dra is het Kerstmis en breekt een nieuw jaar door

wees verheugd, ik ben zojuist geboren

Zalig Kerstmis en een Gelukkig Nieuwjaar

Levenslijnen

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 29 november 2020 Nog geen reacties

Levenslijnen

diepe groeven in de lederen huid
verraden knoestige arbeid
verdriet en pijn huizen samen
in de diepe rimpels op haar voorhoofd
het haar verborgen onder een plak
een diepe zucht verlaat haar mond

het leven in de DDR is hard labeur
getuige de donkere wallen rond haar ogen
waaruit vele tranen zijn gevallen
over het verlies van dierbaren
haar zorgen baarden slechts angst
een diepe zucht verlaat haar mond

zij mocht niet vaak delen in vreugde
tijdens haar onbaatzuchtige bestaan
waar geen ruimte was voor geluk
daar waar liefde was afgebrand
en vreugde alleen bestond bij anderen
een diepe zucht verlaat haar mond

haar levenslijnen zijn levensecht
niet gekunsteld of geschminkt
puur, zoals het leven dit tekende
op haar zwaar vermoeide gezicht
nog een keer die blik in haar ogen
nog eenmaal die hele diepe zucht.

Foto: © Fons Verhoeve Stein
Tekst: © Jacques Smeets

Poortwachter

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 27 november 2020 Nog geen reacties

Poortwachter

Als een Poortwachter
waakt hij over het land
Onbevreesd, onbevangen
Diep geworteld in Moeder Aarde
Uitkijkend over het weidse land

Zon, wind, regen en sneeuw trotserend
Elk jaargetijde koesterend
Markering voor de passant
Onwetendheid ligt besloten
In deze oerboom

Hij vreest het loslaten niet
Immers, nieuw leven ligt in het verschiet
De bladeren laten los
Door de wind gedragen
Hebben zij hun weg gevonden naar de aarde

Talloze mensen passeren hier
Vanuit het gestolde verleden
Op weg naar een bestemming
Soms rusteloos of met pijn
Dan weer kalm en vredig

De boom laat het allemaal toe
Zoals de aarde de boom koestert
In al zijn schoonheid en pracht
Zonder bladeren, het is immers winter
Geen nood, het vertrouwen is er

Nieuw leven is overal
Als je het maar wil zien
In de oerboom vind je jouw oorsprong
Moeder Aarde waakt ook over jou
Als een Poortwachter

Foto: © Selena Coumans

Tekst: © Jacques Smeets

Gemuilkorfd

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 25 november 2020 Nog geen reacties

Fotograaf/kunstenaar én vriend Fons Verhoeve uit Stein kreeg een idee. Nu heeft hij wel vaker ideeën, maar dit vond ik wel heel bijzonder. Hij nam zijn camera ter hand, stapte een aantal keren onversaagd het winkelcentrum van Stein binnen en vroeg 100 willekeurige mondkapjes dragende mensen of hij ze mocht fotograferen om ze te vereeuwigen op een poster. Dit is het resultaat.

Het liet mij denken aan een gedicht dat ik in het voorjaar schreef, n.a.v. de televisietoespraak van de Koning aan het vaderland. Dit gedicht paste ik enigszins aan zodat het beter in het tijdsbeeld van nu past.

Lees verder →

Mijn metgezel

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 23 november 2020 Nog geen reacties

Mijn metgezel

gestaag stappen wij voort
gebroederlijk naast elkaar
alsof wij broers zijn, maar dat niet zijn

sierstertwied, siestertwied…hoor je dat?
de vogeltjes zingen zangerig hun lied
mijn wandelgezel neuriet zijn lied, samen met de vogels

woorden ontstaan uit een wirwar van gedachten
in zijn hoofd lopen verleden en heden door elkaar
vogeltjes zingen hun lied zoals ze gebekt zijn

mijn metgezel beseft het niet helemaal meer
Chris….ken je Chris, Jacques?
natuurlijk ken ik Chris, zoals altijd

dementie is mijn metgezel op deze tocht
ik spreek de taal die hij spreekt
zo natuurlijk als de fluitende vogels

de brok in mijn keel slik ik door
het weer en het bos zijn te mooi voor verdriet
wij stappen gestaag door en keren huiswaarts

hij neemt plaats aan de gedekte tafel
prakt met een vork geduldig zijn eten
en denkt, wie is die vrouw daar?

ik neem thuis plaats aan de gedekte tafel
het eten ruikt heerlijk, kijk mijn vrouw aan
en ben blij dat wij elkaar nog kennen

Roodborstje tik tik tik

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 9 november 2020 Nog geen reacties

wees niet bang, ik tik het raam niet stuk
ik fluit mijn bekende lied, zoals altijd
in jouw tuin, verscholen tussen de takken
soms laat ik me zien, dan ben ik ijdel

parmantig, wijdbeens op de muur
mijn rode borst fier en stoer vooruit
vandaag ben ik hier, morgen ergens anders
overwinteren is voor mij riskant

ik ben een geboren twijfelaar
weet nooit waar ik zal overwinteren
soms blijf ik in het koude noorden
de andere keer in het warme zuiden

jullie weten niet zoveel over mij
omdat ik telkens afwegingen maak
of ik naar jouw tuin kom of niet
iedere tuin is mij om het even

het kan ook zijn dat ik verongeluk
of misschien wel verhonger
daarom vraag ik enkel aan jou
strooi wat voer in mijn huisje of op tafel

op een dag zie je mij verschijnen
en hoor je mijn lieflijke zang
gratis en als dank gezongen
zachtjes tik ik op jouw raam

mocht ik er ‘n keer niet zijn
als je mij niet ziet of hoort
weet dan dat ik ergens anders ben
en daar mijn ijdelheid toon.

Wienerblut

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 4 november 2020 Nog geen reacties

operette of operafilm, het draait om de wals
de romantische klanken van de Geiger
klinken doorgaans in de straten van Wenen
de stad waar de Donau haar golven kabbelt

deze keer geen fictie over liefde en jaloezie
geen eeuwenoude muziek van Strauss & Co
de dirigent en zijn orkest nergens te ontdekken
geen oude historie verweven in vrolijke noten

zondagavond, 20:15 uur, Tatort. Titel: Wienerblut
romantische liefde en gemis aan ouderliefde
een jongeman ontwikkelt in de moskee
haat tegen ongelovigen, liefde voor de dood

op het ultieme moment is er geen aanslag
verijdelt door de moeder van zijn vriendin
er vallen wel doden en er heerst angst
gespeelde angst en geen echte doden

maandagavond, 24 uur later, Wenen-Oostenrijk
een totaal andere realiteit dient zich aan
Wenen kleurt rood, dood en verderf in de straten
geweerschoten in de straten, Wienerblut op de keien

non-fictie en echte kogels uit een geweer
angstig stervende en schreeuwende mensen
liggen verspreid op de koude straatstenen of
kruipen angstig weg in stegen en nissen

deze realiteit is van de gruwelijkste soort
terrorisme zaait doodsangst onder de mensen
niets en niemand ontziende godsdienstwaanzin
in het hoofd van de schutter is slechts haat

video’s en mediaberichten dringen door
tot in de veilige huiskamers van de stad
de wereld is geschokt, boos en vol afkeer
over zoveel geweld in deze muzikale stad

de dader liep het martelaarschap tegemoet
onverschrokken, geen spijt van zijn daad
ook hij viel op de koude straatstenen
wachtend op de beloning in zijn hemel.

Over de muur

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Publicaties 4 oktober 2020 Nog geen reacties

Het is alweer 30 jaar geleden dat de Muur tussen West- en Oost Duitsland werd neergehaald en beide Duitslanden één werden.
Zouden alle wonden genezen zijn, alles sporen van de Stasi uitgewist, de verstandhouding tussen de twee tot op het bot verdeelde volken hersteld?
Zaterdag, 3 oktober 2020, dag van de Duitse eenheid. Ik word diep geraakt door een foto-expositie in het MFC De Grous te Stein van fotograaf/kunstenaar Fons Verhoeve uit Stein over de voormalige DDR anno 1988, een jaar vóór de val van de muur. De expositie werd mede georganiseerd en samengesteld door Jack Bervoets en Petra van het DDR Museum Limburg. De expositie loopt nog t/m 25 oktober 2020.

Deze twee foto’s uit de expositie tonen a.h.w. de samenvoeging van het armoedige verleden in een land van angst, verraad, vertwijfeling en argwaan en de hoop van een jong leven, hoopvol uitkijkend naar de wereld achter die vermaledijde muur.

Klein Orkest met Harrie Jekkers speelde in 1984 voor het eerst het lied ‘Over de Muur’. Toen kon men niet bevroeden dat 5 jaar later de muur zou vallen. Klik hier voor het lied ‘Overf de Muur’

De oude vrouw en de kleine jongen op de foto, woonden in 1988 in de Duitse stad Bautsen, vlak achter de muur aan de DDR-kant. Zij leefden toen a.h.w. op het keerpunt van de geschiedenis. Na mijn bezoek aan de indrukwekkende expositie schreef ik er op 3 oktober 2020 het volgende gedicht bij.

Jong en oud

kom maar op wereld, ik ga de uitdaging aan
nog even, dan ontdek ik de nieuwe wereld
aan de andere kant van de hoge muur
waaroverheen ik nog nooit heb gekeken
naar het onbekende rijke westen

het onkruid gewied, de stoep geveegd
eventjes op de bank om op adem te komen
het leven was hard en moeilijk
aan de oostkant van de hoge muur
voor haar is het westen een onbekende wereld

in Bautsen kabbelt het leven in 1988 voort
de levendigheid is er uitgehaald door het regime
jarenlang onder de knoet gehouden
de dictator had zijn leger verklikkers
altijd achter de hand maar wel vóór zijn muur

gedroomd werd er veel door jong en oud
over hoe het daar zou zijn, zo ver buiten bereik
soms sijpelden berichtjes door over rijkdom
aan deze kant van de muur pure armoede
altijd geketend aan verraad en doodsangst

haar verweerde gezicht getekend door jaarringen
verraad hard labeur zonder uitzicht op een beter leven
maar er is onrust in het land en onder de leiders
het westen dringt zich op aan het oosten
jong en oud kijken reikhalzend over de muur

zou zij ooit een blik mogen werpen in een een modeblad
zij had daar zo graag in willen verdwalen
in een wereld van schoonheid, kleding en parfum
een diepe zucht verlaat haar vermoeide mond
wellicht een van haar laatste ademteugen

voor de jongen is er hoop op toekomst
in een andere wereld van mooie auto’s
van muziek, literatuur, film en cultuur
nieuw onderwijs over verre landen
zoals hij die alleen in zijn dromen kent

in de verre verte klinkt een lied over een duif
onbekommerd over de muur vliegend om
dan eens in het westen en dan eens in het oosten willen zijn
hij haalt diep adem en kijkt hoopvol vooruit
het geluid van beitels in beton bereiken zijn oren