De blauwe diender is blauw getekend, hij bekeurt niet meer, hij schrijft boeken ...
in brons gegoten
het resultaat
van een ultiem orgasme
uit liefde voor de kunst ontstaan
vanuit gevoel en genegenheid
vanuit een gedachte
handen gevouwen
verzonken in het leven
biddend?
geen schaamte
passanten werpen een blik
zij kennen haar niet
passeren slechts
gesetteld of gevlucht
een toonbeeld van
menselijkheid
de mens en de wereld
de relatie is duidelijk
verbondenheid.
Tekst:© Jacques Smeets 2021
Foto: © Henny Frederix Cuijk
Beeld op foto: © Ivan Veninga Haren (Gr.)
Hoofden vol woorden
twee hoofden vol met woorden
dichten elkaar van alles toe
in vertrouwen zelfs
verbonden door poëzie
komen verhalen tot leven
vullen anekdotes de ruimte
niemand die ze verder hoort
dichterlijke vrijheid vergt
geen euforisch publiek
het ontstaat du moment
sonnetten, kwatrijnen,
rijmpjes of vertelsels
alles is mogelijk bij deze
twee woordkunstenaars
puttend uit overvolle rugzakken
hun levens getekend door
lief en leed, ieder voor zich
de een liet sporen na op
zuilen in natuurgebied
de ander raapte sporen op
uit zijn dienstbaar leven
zij dichten elkaar van alles toe
deze twee hoofden vol met woorden
Tekst: ©Jacques Smeets
Op de foto samen met dichter Jack Jacobs uit Stein
Informatie over Jack Jacobs
Stilletjes aan kruipen we vanuit deze lockdown situatie richting de Pasen. Over ruim een week is het zover. De dagen voorafgaande aan Pasen horen we vaker zeggen, maar vooral ook zingen in de diverse Passies: ‘Het is volbracht’
De intensiteit van deze zwart/wit foto raakte mij diep en onmiddellijk spookten er woorden door mijn hoofd en dacht ik aan die uitdrukking in de Mattheus Passion van Bach. Even later zag dit gedicht het levenslicht.
Ik kreeg van hem expliciet toestemming om de foto bij mijn gedicht te gebruiken. Waarvoor dank!
Het is volbracht
mijn leven is ten einde
het is mooi geweest
aan alles komt een einde
zelfs aan een boom
onverbiddelijk
geen houden meer aan
niets bleef meer heel
uiteen gevallen als
een hoopje ellende
onvervangbaar
je kan er niets meer van maken
hooguit wat sprokkelhout
om de avonden te verwarmen
als geliefden houvast zoeken
onvermoeibaar
leefde ik mijn leven
reikend tot aan de hemel
geworteld in vertrouwde aard
zonder geweeklaag over de storm
onaantastbaar
nu lig ik hier op aarde
als voedsel voor nieuw leven
straks ben ik totaal vermolmd
niet meer tastbaar
het is volbracht
Tekst: © Jacques Smeets
Foto: © Luuk den Hartog
26-03-2021
Avondklok
de stilte overvalt mij ‘n beetje
niet dat ik angstig ben of boos
het maakt mij onrustig in mijn hoofd
de tijd tikt simpelweg door
mét of zonder avondklok
de maan werpt mijn schaduw vooruit
straatstenen blijven onaangeroerd
geen ongedurig hoefgetrappel
of aangelijnde jankende honden
takken van bomen wiegend op de wind
geen idee van waaruit deze waait
de avondlucht streelt mijn gezicht
een traan in mijn ooghoek
zoekt snel een uitvlucht
niet aarzelen gewoon doorlopen
als het dan zover is en
ik de wijzers van de klok
het ultieme moment zie naderen
slaak ik een diepe zucht
verlangend naar een andere tijd
opdat ik weer de rust vind
de deur valt achter mij in het slot
alsof er iemand tegen mij zegt
er is geen weg terug naar vroeger
ik plof op de bank en neem een slok
op tv bekende hoofden en stemmen
monden lijken tegen muren te spreken
in mijn hoofd verwarring alom
ik hoor stemmen op tv praten over
de eenzame man achter het raam
Tekst: © Jacques Smeets
23 januari 2021, 20:00 uur
Covid-19 heeft een grote wissel getrokken door het leven van iedereen. Er werden in ongekend tempo en binnen 1 jaar door diverse farmaceuten vaccins ontwikkeld. De enting is in vrijwel allen landen op de wereld gestart. In Nederland doemt de vraag telkens op in hoeverre het vaccin betrouwbaar is, hoe het zit met bijwerkingen, of er voldoende vaccins kunnen worden geproduceerd en of het vaccin ervoor zorgt dat we binnen afzienbare tijd weer van de lockdown af zijn. We zullen het zien.
Lees verder →
Rond deze tijd worden we overstelpt met liefdevolle, warme, betekenisvolle en indringende Kerst- en Nieuwjaarswensen. Dat geeft een extra dimensie aan de decembermaand en al helemaal in deze moeilijke coronatijd. Een kijkje naar de sterrenhemel werkt trouwens ook inspirerend.
Geboorte van een ster
uit mijn in schimmen veranderend beeld
sterren stralen altijddurend
veranderd in een kerstlichtje
aankondiging voor een feest
of ergens op straat bij een armoedige kraam
maar biedt ook hoop op een betere wereld
wees verheugd, ik ben zojuist geboren
Levenslijnen
diepe groeven in de lederen huid
verraden knoestige arbeid
verdriet en pijn huizen samen
in de diepe rimpels op haar voorhoofd
het haar verborgen onder een plak
een diepe zucht verlaat haar mond
het leven in de DDR is hard labeur
getuige de donkere wallen rond haar ogen
waaruit vele tranen zijn gevallen
over het verlies van dierbaren
haar zorgen baarden slechts angst
een diepe zucht verlaat haar mond
zij mocht niet vaak delen in vreugde
tijdens haar onbaatzuchtige bestaan
waar geen ruimte was voor geluk
daar waar liefde was afgebrand
en vreugde alleen bestond bij anderen
een diepe zucht verlaat haar mond
haar levenslijnen zijn levensecht
niet gekunsteld of geschminkt
puur, zoals het leven dit tekende
op haar zwaar vermoeide gezicht
nog een keer die blik in haar ogen
nog eenmaal die hele diepe zucht.
Foto: © Fons Verhoeve Stein
Tekst: © Jacques Smeets
Poortwachter
Als een Poortwachter
waakt hij over het land
Onbevreesd, onbevangen
Diep geworteld in Moeder Aarde
Uitkijkend over het weidse land
Zon, wind, regen en sneeuw trotserend
Elk jaargetijde koesterend
Markering voor de passant
Onwetendheid ligt besloten
In deze oerboom
Hij vreest het loslaten niet
Immers, nieuw leven ligt in het verschiet
De bladeren laten los
Door de wind gedragen
Hebben zij hun weg gevonden naar de aarde
Talloze mensen passeren hier
Vanuit het gestolde verleden
Op weg naar een bestemming
Soms rusteloos of met pijn
Dan weer kalm en vredig
De boom laat het allemaal toe
Zoals de aarde de boom koestert
In al zijn schoonheid en pracht
Zonder bladeren, het is immers winter
Geen nood, het vertrouwen is er
Nieuw leven is overal
Als je het maar wil zien
In de oerboom vind je jouw oorsprong
Moeder Aarde waakt ook over jou
Als een Poortwachter
Foto: © Selena Coumans
Tekst: © Jacques Smeets
Fotograaf/kunstenaar én vriend Fons Verhoeve uit Stein kreeg een idee. Nu heeft hij wel vaker ideeën, maar dit vond ik wel heel bijzonder. Hij nam zijn camera ter hand, stapte een aantal keren onversaagd het winkelcentrum van Stein binnen en vroeg 100 willekeurige mondkapjes dragende mensen of hij ze mocht fotograferen om ze te vereeuwigen op een poster. Dit is het resultaat.
Mijn metgezel
gestaag stappen wij voort
gebroederlijk naast elkaar
alsof wij broers zijn, maar dat niet zijn
sierstertwied, siestertwied…hoor je dat?
de vogeltjes zingen zangerig hun lied
mijn wandelgezel neuriet zijn lied, samen met de vogels
woorden ontstaan uit een wirwar van gedachten
in zijn hoofd lopen verleden en heden door elkaar
vogeltjes zingen hun lied zoals ze gebekt zijn
mijn metgezel beseft het niet helemaal meer
Chris….ken je Chris, Jacques?
natuurlijk ken ik Chris, zoals altijd
dementie is mijn metgezel op deze tocht
ik spreek de taal die hij spreekt
zo natuurlijk als de fluitende vogels
de brok in mijn keel slik ik door
het weer en het bos zijn te mooi voor verdriet
wij stappen gestaag door en keren huiswaarts
hij neemt plaats aan de gedekte tafel
prakt met een vork geduldig zijn eten
en denkt, wie is die vrouw daar?
ik neem thuis plaats aan de gedekte tafel
het eten ruikt heerlijk, kijk mijn vrouw aan
en ben blij dat wij elkaar nog kennen
Foto: © Ronald Smeets
Tekst: © Jacques Smeets