Moeder Maas

als een beschermende moeder
als een kloek met haar kuikens,
zorgt moeder Maas voor
beken, rivieren en oever

geketend aan haar brede borst,
bescherming biedend
tegen uitdroging en verval,
in een eeuwige cyclus

de mens laaft zich volop
aan deze grootse moeder,
gevestigd aan de oevers
bouwt de mens aan zijn leven

daar wordt handel gedreven,
de rivier vormt de stroming
voor de verdeling van voedsel
onder de hongerige mens

de mens ontfermt zich
echter niet altijd als een
hoeder over deze moeder,
misbruikt haar zelfs

als moeder Maas de mens
een hoognodig halt toeroept,
wordt er gesmeekt en gebeden
om voor hem genadig te zijn

de mens wil echter meer,
steeds meer en nog veel meer,
moeder Maas maakt zich breed
en toont haar ware kracht

neemt alles mee in haar
verwoestende kracht,
reinigt haar vervuilde oevers
maakt de schoonheid weer zichtbaar

komt de mens ooit tot inzicht
over de kracht van moeder Maas?
zou de mens deze oermoeder
ooit als een ware moeder eren?

Tekst: ©Jacques Smeets
Foto: © Fons Verhoeve (Stein)

De moordaanslag op Peter R. De Vries maakte diepe indruk op velen. Zo ook op politiemensen, die direct na de aanslag ter plekke waren en geconfronteerd werden met de gevolgen van dit grof geweld op de journalist. Op Internet gingen veel foto’s viraal waarop jonge politiemensen (studenten) met ontzetting, angst en ongeloof keken naar wat er allemaal binnen hun gezichtsveld afspeelde.
Op mij, als gepensioneerde politieman, maakten die foto’s een enorme indruk, omdat ik daarin zag, wat voor impact zo’n heftige gebeurtenis heeft op politiemensen. Op sommige foto’s stonden drie jonge vrouwelijke politiestudenten, dicht tegen elkaar, soms handen voor het gezicht en in hun ogen de zichtbare ontzetting. Het raakte mij zo sterk, dat ik spontaan het volgende gedicht schreef. Ik heb bewust geen foto erbij geplaatst omdat de woorden van dit gedicht voor zich spreken.

Woordeloos

wanneer jij niets vermoedend
in gedachten verzonken
de aanslag tegemoet loopt

als schoten klinken
mensen verbaasd opkijken
of geschrokken wegduiken

een ijselijke kreet klinkt
geconfronteerd met lijden
om hulp wordt gesmeekt

wanneer jij daar ligt
geen woorden meer kent
niet weet wat er is gebeurd

dan wordt er ijlings
gezocht naar woorden
van troost en medeleve

camera’s zoemen naarstig
registreren de plaats delict
het slachtoffer is roerloos

wanneer jij daar ligt
dan zijn er altijd anderen
die geen woord te veel is

er wordt gespeculeerd
wat is er aan de hand?
we weten het nog niet

vaagheden, onduidelijkheid
we wachten op nader bericht
aan woorden geen gebrek

maar jij ligt daar op straat
zonder het te weten
woordeloos

© Jacques Smeets

Bijzondere ontmoeting

Zomaar ‘n dinsdagmiddag op een terras in een winkelcentrum. Corona lijkt van de aardbodem verdwenen. Hier en daar doemt nog een verdwaald mondmasker op tussen het winkelende publiek.
Wij vermaken ons wel. Samen met mijn broer Alfons, de kunstschilder, mijn echtgenote en ik praatten we over hoe het was tijdens de lockdown, over vaccinatie en over nieuwe inspiratie.
De bestelde drankjes worden gebracht. Een jonge, vrolijke en vooral vriendelijke jongedame heet ons van harte welkom en serveert de drank op een professionele wijze op tafel. Zij hoort ons praten over schilderkunst en poëzie en raakt met ons in gesprek. Dat is op zich al wonderbaarlijk, want doorgaans is bedienend personeel geïnstrueerd om vooral geen tijd te verdoen aan tafels door uitgebreid met gasten te gaan kletsen. Deze vrouw blijkt echter uit andersoortig hout gesneden te zijn. Zij blijkt ook een kunstenares te zijn, die zich onderscheidt door het illustratief en zeer kleurrijk beschilderen van allerlei voorwerpen, maar ook uit het schilderen van psychedelische voorstellingen. Zij stelt zich aan ons voor als Gina Derks en binnen no time hebben wij onze gegevens uitgewisseld. Saillant detail: zoals mijn broer kunstschilder is en ik poëzie schrijf, schildert haar moeder en schrijft een oom van haar gedichten.

Lees verder →