Betrapt

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Recensies Nog geen reacties

Op zondag, 13 maart jl. op uitnodiging van medeorganisator/kunstenaar Jos Solberg uit Geleen de expositie ‘Reis door de tijd’ van tekenaar, schilder, etser en oprichter van ‘De Mheerse School – voor figuratief tekenen en schilderen’, Menno Balm uit Mheer, bezocht in het Museum van Valkenburg.
Een bijzondere expositie van tekeningen en schilderijen, waarbij de kunstenaar zich liet inspireren door antieke beelden, voorwerpen en architectuur uit oude steden in Italië, zoals Rome en Florence.
De tentoonstelling loopt nog t/m 14 mei 2022.
Voor meer informatie over Menno Balm, klik op:

Bij binnenkomst werd ik geraakt door dit schilderij. Geïnspireerd door zoveel schoonheid schreef ik het volgende gedicht:

Betrapt

een zacht windje verwaait
het zonlicht op de treden
de trap voert mij naar plekken
waarnaar mijn hart verlangt

ze vertellen over vroeger
over historische gebeurtenissen in
elkaar afwisselende oorlogszuchtige
en vredelievende tijden

het beklimmen van de trap
van laagste tot hoogste trede
maakt de machtsstrijd voelbaar
laat bloed opnieuw stromen

voor wie boven kwam
wachtte eer en glorie
voor wie beneden bleef
ellende en rampspoed

de trap als metafoor voor het leven
wij zien dat al lang niet meer
maar vechten wel nog steeds
voor de hoogste trede

getekend binnen het kader
van onze eindigheid
in een verwarde wereld
ik voel mij betrapt

Tekst: © Jacques Smeets 14-03-2022

Schilderij: © Menno Balm (Trap van de ‘Tempel van Poseidon’, Paestum 2020 olieverf op paneel 80×80 cm

Inferno in Oekraïne

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 2 reacties

Inferno in Oekraïne

De leider gaf het ultieme teken
ontstaan uit haat tegen het westen
zijn troepen gehoorzamen gedwee
er is immers geen andere optie
de lopen van hun tanks spuwen vuur
de vijand moet worden verdreven
uit het door Poetin gedroomde land

Helikopters vullen het luchtruim
meedogenloos vallen de bommen
slaan mortieren in de gebouwen
soldaten sterven in het harnas
aangemeten door die andere leider
ook hij droomt van een land
waar de vijand niet thuis hoort

Vuurtongen zoeken hun weg
in de kapotgeschoten huizen
burgers meesleurend in de dood
niets en niemand ontziend
vriend of vijand doet er niet toe
hun lichamen verdwijnen voorgoed
in dit crematorium van oorlog

Dromen van angstige burgers
zullen nooit meer uitkomen
hun leiders roepen slechts op
om de vijand te verdrijven
als beloning wacht het heldendom
dat is wat hun leider belooft
wapens worden verdeeld en geladen

Mijn woorden zullen het
niet overleven in deze hel
ik probeer slechts te beschrijven
wat ik zie en voel bij deze oorlog
mijn woorden kunnen nooit weergeven
wat de mensen daar op de vlucht
ondergaan in dit helse inferno

Tekst: © Jacques Smeets
Website: www.deblauwediender.nl

Schilderij: © Alfons Smeets Schin op Geul

Samen op weg naar het Evoluon

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Publicaties 1 reactie

De meesten onder ons zullen zich het Evoluon te Eindhoven herinneren als die ‘vliegende schotel’ waar allerlei technieken konden worden bekeken, waar je als kind hier en daar kon experimenteren en waar vooral allerlei technische producties van Philips werden geëxposeerd. Beeldbellen was een nieuwtje, maar ook de wasautomaat of de afwasmachine.

Nadat al die technieken waren ingehaald door modernere ontwikkelingen, raakte het Evoluon uit de tijd en in de vergetelheid. Het was zelfs vele jaren gesloten, totdat er vanwege de nieuwe technologische ontwikkelingen een congrescentrum omheen werd gebouwd. Nu is het zover dat ook de ‘vliegende schotel’ wordt gereanimeerd. Er zijn plannen in de maak.

De Poëzieclub Eindhoven was op zoek naar een nieuwe, geschikte plek om haar maandelijkse bijeenkomsten te organiseren. Voorzitter, tevens dichter Hans Marijnissen, kreeg het voor mekaar.

Op zondag, 20 februari 2022, was het zover.
Het werd een druk bezochte, gezellige, enerverende middag, waarbij enkele tientallen dichters hun voordrachten hielden en waarnaar intensief en zeer aandachtig werd geluisterd.

Ik had de eer om voor het eerst een paar gedichten voor te dragen uit mijn eerste bundel (Dichterbij het Leven en de dood). Het thema van de middag was ‘Thuislozen’. In mijn bundel staan enkele gedichten die dit thema aanraken, zoals het gedicht ‘Samen op Weg’ bij een foto van Maaike Schauer uit Maastricht.

Het Eindhovens Dagblad was aanwezig om binnenkort een mooi artikel over dit bijzondere evenement te plaatsen.

Samen op weg

de een voorwaarts
de ander achterwaarts
of is het omgekeerd?

samen onderweg
verbonden door liefde
voor eeuwig bij elkaar

samen onderweg
de band zal nooit breken
ook al scheiden zich wegen

samen onderweg
vluchtend voor oorlog
op zoek naar genegenheid

samen onderweg
een warm huis of een koud kamp
ver van huis of dichtbij

samen onderweg
of gewoon aan de wandel
aangespoord door liefde

samen onderweg
twee richtingen verenigen zich
vasthouden en loslaten

samen onderweg
kijk vooruit
kijk achteruit

samen onderweg
zie hier en nu
zo is het en niet anders

Samen op weg

Foto: © Maaike Schauer Maastricht

 

Ontspanning

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties


Kunst maken uit (oud)ijzer is hard werken. De elementen vuur, aarde, water en vuur liggen eraan ten grondslag. Zwaar werktuig is noodzakelijk om het ijzer te vormen naar de ideeën en creativiteit van de kunstenaar. Wat zich in zijn hoofd vormt komt, samen met zijn gevoel, tot uiting in de creatie.

Maarten Vaessen uit het Belgische Kinrooi werkt al jaren met ijzer. Zijn werken, van klein tot groot, zijn zelfs in de publieke ruimten te bewonderen, zoals b.v. de adelaar, hoog in de lucht boven een rotonde aan de Fregatweg in de Beatrixhaven te Maastricht.
Zijn werk inspireert mij steeds meer tot het schrijven van gedichten. De adelaar (L’Aigle) staat in mijn dichtbundel Dichterbij het Leven en de Dood. Meerdere werken zullen volgen in de tweede bundel, die waarschijnlijk in 2023/2024 zal uitkomen.
Maarten liet mij recent weten dat hij mij ruimte zal bieden bij aankomende kunstmanifestaties/exposities, o.a. in zijn eigen prachtige beeldentuin in Kinrooi. Daar zal ik dan mijn gedichten mogen voordragen aan het aanwezige publiek.

Een paar dagen voordat hij mij dit aanbod deed, schreef ik een gedicht bij onderstaand kunstwerk. Afgelopen zaterdag was ik, samen met mijn lief, bij Maarten en diens Edith op bezoek. Daar droeg ik aan hem persoonlijk, als verrassing, het gedicht voor.

Ontspanning

Heb me er bij neergelegd
het kon niet uitblijven
de spanning in lijf en leden
werd ondraaglijk groot
verandering was onvermijdelijk

In stukken moest ik worden geslagen
hamer, aambeeld en zelfs vuur
waren nodig om mij te kleineren
ik probeerde mij tegen beter weten in
te verzetten tegen zijn wilskracht

Mijn ontwerper creëerde mij
in zijn hoofd vol met ideeën
ik moest tot rust worden gemaand
in een andere hoedanigheid
zonder wezenlijk verlies

Nu lig ik hier in zijn tuin te
genieten van de ondergaande zon
ik voel mij als herboren
en nodig jou uit om je in mij
zonder schroom te ontspannen.

Tekst: © Jacques Smeets
Beeld en foto: © Maarten Vaessen Kinrooi (B.)

Website MaartenIjzerkunst

Ode aan de lidcactus (2)

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties
Bijna twee jaar geleden plaatste ik hier een foto van onze lidcactus. De bloei was toen al indrukwekkend. Hij heeft er nu bijna twee over gedaan om opnieuw tot bloei te komen. Intussen ook wat gegroeid en misschien de rust genomen in verband met corona. Je weet het nooit, hé?
Maar, als je twee jaar nodig hebt om tot bloei te komen, dan heb je ook wat. Wij genieten er nu al een paar weken van.
Deze cactus staat in een oude zuurkool pot van ong. 70 cm hoog en heeft een omtrek van ong. 2.50 m en een doorsnee van ong. 90 cm.
De ode die ik toentertijd schreef aan deze cactus wil ik nu, twee jaar later, graag nog eens dunnetjes overdoen. Dat heeft hij wel verdiend.

Ode aan de lidcactus

Allemaal in het gelid
elk lid speelt zijn rol
in deze lidcactus
Schlumbergera in de bloei

Een kleine samenleving
vol met levensvreugde
in de bloei van hun leven
kijk ze stralen, zonder schroom

De meeldraden en stamper
lokken je uit om te bewonderen
te genieten van zoveel pracht
deze gemeenschap bloeit in de herfst

Het jaargetijde voor de mens
om een tijdje tot rust te komen
op weg naar de kou en de kilte
van de winter die voor de deur staat

De lidcactus hoeft niet te aarzelen
in een tijd om tot rust te komen
een nieuwe cyclus wacht immers
het leven blijft een tredmolen

Zo vergaat het de leden
van deze soort uit de flora
zij begrijpen elkaar
jagen elkaar niet uit de plant

Liefde in een bloeiende vorm
in schitterende pracht uitgebeeld
spiegel voor de mensheid
voor mij als toeschouwer

© 2021 Jacques Smeets

Baken

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie 1 reactie

Baken

Onderweg naar morgen samen
met de nacht die zich aankondigt
als de avond valt en de zon achter
de horizon de nacht verdringt
vertrouw ik op het baken

Morgen als de dag aanbreekt
wanneer de nacht achter mij ligt
mooie dromen zijn vervlogen
of zich in mij hebben verankerd
zoek ik houvast in het baken

Dag en nacht vallen samen
voor de een is het dag en
voor de ander rest de nacht
in elke cyclus gaat het zo
zoals ook in dit baken

Het ene houdt het andere vast
ijzer ontgonnen uit de aarde
de hitte doet het ijzer smelten
opdat het zich laat vormen
tot een baken voor de mens

Mijn oog reikt niet verder
dan tot aan de einder
wat daarachter is, is ongewis
mijn vertrouwen is echter groot
in de uiting van dit baken

Tekst: © Jacques Smeets
Sculptuur: © Maarten Vaessen Kessenich-Kinrooi (B.)

Een jaar of acht geleden ontmoette ik beroepskunstenaar Maarten Vaessen uit Kessenich-Kinrooi (B.) voor het eerst tijdens de kunstmanifestatie Kunzfetti te Sittard. Hij exposeerde daar een aantal van zijn roestsculpturen. Zij maakten toen al diepe indruk op mij. De jaren die daarop volgden ontmoette ik Maarten regelmatig en bezocht ik ook enkele malen zijn schitterende beeldentuin in Kessenich. Een lust voor het oog voor de liefhebber van deze kunst.

Levenslijnen en Sporen

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

Levenslijnen.

We hebben er allemaal eentje, nietwaar?

Er wordt veel over gesproken, gezongen en geschreven. Soms wordt de levenslijn op een andere kunstzinnige manier uitgebeeld. Zoals b.v. door vriend en kunstenaar Leo Klein uit Eygelshoven (https://www.atelier-l2.eu/).

Hij koos, na ontzettend veel denkwerk, tijd, geduld en geëxperimenteer, een grafische interpretatie van de grote gebeurtenissen in ons leven, van conceptie tot aan de dood, in 12 panelen van hout en acrylglas met een afmeting van 90 x 90 cm elk. De witte acrylverf op het hout symboliseren de zeven lagen van onze huid. Het grafische is een vertaling van de vele bewegingen die ons leven kenmerken en staat op de achterzijde van het acrylglas gedrukt. De panelen worden onderverdeeld in de 4 seizoenen die onze persoonlijke ontwikkeling tijdens onze levensweg afbakenen. Zo beschrijft Leo Klein zijn ‘levenswerk’ in een bij dit werk uitgebracht boek, waarin de 12 panelen staan afgebeeld. Hij beschreef de 4 jaargetijden afzonderlijk en verklaarde zelfs de cijfersom- en duiding (90+90=180. 1+8+0=9). Negen, als het hoogste enkele cijfer in het decimale talstelsel, symboliseert volledigheid. In het Hebreeuws heeft de negen de baarmoeder als teken.

Leo nodigde 12 vrienden van hem uit om hun gedachten in woorden aan de hand van de grafiek van hun verjaardagsmaand, uit te beelden. Hij vroeg mij derhalve om bij paneel 8 (augustus, mijn geboortemaand) mijn gedachten in woorden op te schrijven. Ik schreef het gedicht met de titel ‘Sporen’.

Op zaterdag, 11 september 2021 (9/11) vond de presentatie van dit werk en bijbehorende boekwerk plaats in Antwerpen, bij kunsthandel PJEZ Unik (https://www.pjezunik.be/) en uiteraard was ik daarbij aanwezig, samen met mijn lief. Het werd een hele bijzondere presentatie en het voelde voor mij als een grote eer en trots om mijn bijdrage hieraan te hebben mogen leveren, samen met 11 hele bijzondere mensen, allemaal behorende tot de vriendenkring van Leo en Leny.

Sporen

mijn ogen strelen het tableau
overweldigende schoonheid
ik zie een levenslijn
of zijn het de getijden
die sporen gladstrijken

een lichtflits uit het heelal
ik val uit de sterrenhemel
als een leeuw in augustus
sporen tekenen mijn leven
mijn moed wordt beloond

vertrouwd kijk ik naar de zee
de bakermat van mijn bestaan
naakt vond ik me op het strand
op weg naar een kansrijk leven
ik oogstte wat ik zaaide

ik ga op zoek naar ruimte
voor muziek, poëzie en beeld
vertrouwd en zelfzeker
mijn levensloop ligt verankerd
in dit uit basalt geboren tafereel

Tekst:© Jacques Smeets
Kunstwerk en foto: © Leo Klein Eygelshoven

 

 

Sterren

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Schilderspoëzie Nog geen reacties

 

Sterren

Turen naar het heelal was
kijken naar de sterrenhemel
zonder dat zij wisten wat er
met hun leven zou gebeuren

Het staat in de sterren geschreven
maar, hoe dan, waar dan?
tussen de sterren is slechts
duisternis waar te nemen

In die tijd zwaaiden mensen
naar diegenen die achterbleven
over hun bestaan was al beslist
in een veewagen werden ze gestopt

De treinen reden af en aan
vanuit alle hoeken van het land
om vervolgens via een dood spoor
hun lading uit te braken

De sterren hadden geen weet
van het sorteren in de kampen
het stond er ook niet geschreven
duisternis was wat er restte

Bewegende beelden op schermen
herinneren de passanten aan
een ongekende gruweltijd
soldaten lopen tussen de massa

Dirigeren en verordonneren
rücksichtslos, zonder genade
blikken zonder emoties kruisen
naar hoop zoekende ogen

Kille stemmen uit stalen pijlers
noemen namen, veel namen
van mensen op weg naar de dood
de onbegrijpelijke neergang.

Schotels turen naar het heelal
het staat in de sterren geschreven
de passant denkt er het zijne van
sterren staan heel ver weg van hier

© Jacques Smeets 2021

Nachtelijke ontmoeting

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie Nog geen reacties

Met dank aan Patricia Geerling uit Valkenburg voor deze bijzondere foto en haar toestemming om deze te gebruiken voor publicatie.

 

Nachtelijke ontmoeting

in donkere dagen na de ramp
toon ik mij hoog aan de hemel
vanuit het rimpelloze firmament
stuur ik jullie het zonlicht
opdat gekwetste levens opveren

zover van jullie vandaan
zie ik met pijn in mijn lichaam
hoe jullie het kruis dragen
het kruis, dat jullie de weg wijst
naar diep verborgen krachten

jullie leven werd verzwolgen
wilde golven sloegen alles kapot
ik kon er niets aan doen
ik stuurde slechts de zon
opdat het kruis kon branden

sla een kruis en kijk omhoog
zie hoe ik meeleef met jullie
als ik zie hoe jullie puin ruimen
plaats maken voor een nieuwe wereld
neem het kruis op je schouder

ik ben slechts een lichaam aan de hemel
dat elke maand opnieuw verschijnt
aan het oneindige universum
en zie hoe het kruis op de toren
door jullie wordt gedragen.

Tekst: © Jacques Smeets, Elsloo
Foto: © Patricia Geerling, Valkenburg a/d Geul

Poëzie in Beeld

Door Jacques Smeets geplaatst in Poëzie, Publicaties Nog geen reacties
Op 19 augustus 2021 ben ik, samen met een vriend, naar Eindhoven gereden om bij de voorzitter van de Poëzieclub Eindhoven, Hans F. Marijnissen, de gedichtenbundel ‘Poëzie verbeeld’ in ontvangst te nemen.

‘Poëzie verbeeld’ is een bundel van 125 gedichten, geschreven door 72 dichters, waaronder ondergetekende. De bundel is voortgekomen uit een collectief van de Poëzieclub Eindhoven en fotograaf Luuk den Hartog uit Eindhoven (http://www.luukdenhartog.nl/). Nadat de 125 gedichten door de dichters waren ingezonden, heeft Luuk den Hartog met heel veel geduld en passie, bij elk gedicht een foto uit zijn eigen oeuvre geplaatst. Daarbij volgde hij telkens zijn intuïtie bij het lezen van de gedichten.

Ik diende twee gedichten in en bij beide plaatste Luuk prachtige en zeer treffende foto’s.

De bundel is werkelijk een juweeltje geworden en zal bij ons in huis een prominente plaats krijgen zodat hij regelmatig ter hand kan worden genomen om ons te laven aan geweldige en vooral veelzijdige dichtkunst. Voor mij is het een hele eer dat mijn gedichten in deze unieke bundel zijn opgenomen. Het werd een bijzonder boeiend en tevens gezellig treffen bij Hans thuis. Een welgemeend dankjewel voor de gastvrijheid, ook aan diens echtgenote Annemarie.

Dat poëzie verbindt lijkt een cliché, maar als je er daadwerkelijk mee bezig bent, is het een hartverwarmende en inspirerende ervaring. Zeker als je vervolgens resultaten in de vorm van de gedichtenbundels daadwerkelijk voor je op tafel hebt liggen.

Voor geïnteresseerden staan hieronder een drietal nuttige links.

Fotograaf Luuk den Hartog

Poëzieclub Eindhoven

Hans F. Marijnissen