De blauwe diender is blauw getekend, hij bekeurt niet meer, hij schrijft boeken ...
Het is zover, het programma is klaar. Vol trots mag ik u laten weten dat op 10 februari 2019 de eerste gezamenlijke uitvoering plaats zal vinden in het Gruizenkerkje te Sittard. Publiek is vanaf 15:00 uur welkom. Bij binnenkomst krijgt u een overzicht van het programma uitgereikt. De entree bedraagt 10 Euro).
Het plotselinge overlijden van de zeer gewaardeerde (oud) collega Wim den Hartog heeft mij emotioneel hard geraakt. Slechts 2,5 jaar geleden met pensioen gegaan. Ik heb hem bijna m’n hele leven lang gekend. Begin jaren ’70 was ik op zoek naar een kosthuis in Maastricht en omgeving. Wim hoorde ervan en liet mij weten dat hij binnenkort zou vertrekken bij het liefdevolle gezin van Bertha en Jef Nelissen met hun zoon Wiel, aan de Sint Servatiusweg 56 te Heer. Daar was hij een paar jaar in de kost geweest en dat was hem heel erg goed bevallen. Eén bezoek en gesprekje waren voldoende voor mij om de plaats van Wim in dat gezin over te nemen. Ik zal Wim daarvoor eeuwig dankbaar voor zijn. We hebben elkaar nooit meer uit het oog verloren.
Hier is een hoofdstuk uit mijn boek De Blauwe Diender.
Het beschrijft mijn ervaringen als tactisch rechercheur met verdachten in de verhoorkamer.
In die tijd waren er nog geen advocaten bij de verhoren aanwezig en kwam het regelmatig voor dat ik (vanwege tekort aan personeel, teveel zaken) alleen met een verdachte in het verhoor zat.
Gevangen in een cel Herziene versie
Op donderdag, 1 december 2016, was ik bij de uitreiking van de Persprijs Jacques van Veen, in de Koninklijke Industrieele Groote Club, gelegen aan de Dam te Amsterdam. Een historisch gebouw, waar in 1788 de Doctrina et Amicitia opgericht, een leesgezelschap waarvan de meeste leden lid waren van de in dat jaar verboden patriottische club ‘Vaderlandsche Sociëteit’. Afkomstig uit de Amsterdamse koopmansstad, de rechterlijke macht, het notarisambt en de ambtenarenwereld. Het was een ontmoetingsplek waar revolutionaire comités werden gevormd.
Lees verder →
Tijdens de FINISsage van de Kunstmanifestatie Overmunthe XXVII in de Terpkerk te Urmond, ontmoette ik op 22 september 2016, de bekende Nederlandse dichter Ton Delemarre (Scheveningen, 1933). Hij droeg tijdens de afsluiting van de expositie een aantal prachtige gedichten voor en ik kreeg de eer om een eigen bijdrage te leveren door een tweetal zelfgeschreven stukjes poëzie voor te dragen. Voor en na de FINISsage heb ik uitgebreid met Ton en zijn lieve vrouw Ada kunnen praten. Zeer aimabele mensen, wereldburgers, met wie je over elk willekeurig onderwerp een mooi gesprek kon voeren.
Lees verder →
Hier is een impressie van de Kunstmanifestatie Overmunthe XXVII. Als vrijwilliger had ik de eer om een bijdrage te mogen leveren aan het welslagen van dit bijzondere evenement, dat plaatsvond in de Terpkerk te Urmond, van 2 t/m 23 oktober 2016.
Onderstaande review werd precies 1 jaar geleden geschreven door Gerrit Hoogstraaten uit Amsterdam. Inmiddels hebben wij elkaar een paar maal ontmoet en hebben uitgebreid van gedachten gewisseld over onze bezigheden op literair gebied.
Zijn kijk op mijn boek De Blauwe Diender maakte mij wel trots.
Lees verder →
Bewegingswetenschapper Peter Renden van de Vrije Universiteit Amsterdam deed, samen met een aantal andere wetenschappers, onderzoek naar het trainen van politieagenten in stressvolle situaties en promoveerde daarmee in 2015 . Hij stelt dat er sprake kan zijn van een acute levensbedreiging en er moet al heel snel in split seconds worden gehandeld. Renden heeft het over “vette stress”, waardoor je niet altijd kunt uitsluiten dat het anders loopt dan je wilt. Stress hakt in op je vaardigheid van handelen. Hij stelt voor dat er meer uren en vooral realistischer wordt getraind door de politie. Hij duidt met name op zelfverdedigingstechnieken.
Lees verder →
Opeens overkomt het je toch. Je word ziek. Niet zomaar een beetje ziek, nee, echt ziek. Langdurig. Jarenlang was er niets aan de hand. Velen onder ons zal dit bekend voorkomen.
Het overkwam mij ook, intussen vele jaren geleden. Elke dag opnieuw ging ik goedgemutst aan de slag om de wereld ‘n stukje veiliger te maken. Immers, dat was toch een van de belangrijkste redenen waarom ik bij de politie ging. Boeven vangen, hulp bieden aan mensen die dat nodig hadden, iets kunnen betekenen voor de samenleving, een stap naar voren zetten waar anderen terugdeinzen, maar ook vast werk en inkomen, alsmede een goed pensioen deden een duit in het zakje.
Lees verder →
In mijn boek “De Blauwe Diender” staat een hoofdstuk, getiteld: “Nieuw leven op straat”.
Het beschrijft het aantreffen van een jonge vrouw op straat in Maastricht, die aan de wandel was met een pasgeboren baby. Niets bijzonders, zou je zeggen. Echter, de vrouw was vlak daarvoor in haar eentje in een portiek bevallen van een kind. Zij had vervolgens haar slip en spijkerbroek weer aangetrokken, waarbij de baby in haar broekspijp zat opgesloten. Het kind was nog met de navelstreng verbonden met de nageboorte, die nog in haar lijf zat. Deze gebeurtenis vond vermoedelijk plaats op de laatste zondag in augustus 1988. Helemaal zeker is dat niet.
Lees verder →