Sportjournalist Ivar Hoekstra verwoordde zijn frustratie over diverse vormen van hufterig gedrag in zijn wekelijkse column van De Limburger. Hij hekelde het gooien van blikjes bier naar burgemeester Femke Halsema tijdens de huldiging van de kersverse landskampioen Ajax.
In het kielzog van dit asociale gedoe haalde hij ook de afscheidsgroet ‘de ballen’ van tv-commentator Jan Smit na afloop van het Eurovisiesongfestival aan en de weigerende hand en bellende gele hesjes bij premier Rutte.
Het enige wat overeenkomt in dit gedrag is de hufterigheid. Voor het overige hebben de gebeurtenissen en omstandigheden niets met elkaar te maken. Hufterigheid zie je op veel meer terreinen, bijvoorbeeld het rijgedrag van automobilisten in het verkeer, het storten van allerlei soorten afval in de natuurgebieden, het elkaar voor schut zetten in tv-programma’s en het gekrakeel van debatterende politici.
Zelfs Jeroen Pauw ontkomt er niet aan. Hij tutoyeert te pas en te onpas gasten aan zijn tafel. Bijvoorbeeld Kamervoorzitter Khadija Arib. Waarschijnlijk kreeg hij een opmerking in zijn ‘oortje’ want opeens zei hij sorry, ik moet u natuurlijk met u aanspreken, mevrouw de voorzitter.
Dat Ivar afsluit met de opmerking dat, mede dankzij horken als Johan Derksen de grens tussen fatsoen en onfatsoen volledig vervaagt in dit land, was wel te verwachten bij een column over dit thema.
De journalist raakt met zijn betoog een cruciaal punt in onze samenleving. Hufterig gedrag dreigt langzaamaan een soort norm te worden in onze omgang met elkaar. Uiteraard spreek ik hier in zijn algemeenheid want er zijn heel veel mensen die dit gedrag volledig afkeuren en zelf proberen zo fatsoenlijk mogelijk in het leven te staan. Maar, er zijn er ook heel veel die het op de een of andere manier goedkeuren of er een soort grap van maken.
Wij kennen allemaal het gezegde: ‘wat je zegt ben jezelf’, maar als we vervolgens worden aangemoedigd om in onszelf op zoek te gaan naar redenen waarom wij ons zo misdragen, is de eerste reactie dat we anderen daarvan de schuld geven. Bijvoorbeeld, een burgemeester, scheidsrechter, de tv-wereld, de regering of Johan Derksen. Het zou goed zijn om tot het inzicht te komen dat we luisteren naar de steeds vaker klinkende uitspraak: wanneer je met een vinger naar anderen wijst, wijzen er drie terug naar jezelf.
Dank voor de aandacht en ik hoor graag of u tot inkeer bent gekomen.
Jacques
Als je een zwakke persoonlijkheid hebt dan hoort het “buiten jezelf leggen” daarbij
Maar door de massahysterie wordt dit versterkt .Zeker als er zoveel aangeboden wordt zoals o.a.voetballen enz.
De cultus om de evenementen krijgt teveel aandacht.
En helaas activeert dit het gedrag van een aantal mensen.
Wat mij aangaat, laat voetballen weer een spelletje worden.
Teveel prikkels worden aangeboden.
Ik vind het jammer voor drze mensen dat ze weer gedupeerd worden van deze waanzin.
Die teveel aandacht geldt voor meerdere zaken, Riet. Dat zie je ook bij misdrijven, politieke dwalingen, gegraai door ’topfunctionarissen’, politiegeweld e.d. Alles wordt tot in detail en ver achter de komma getoond en bediscussieerd aan tv-praattafels, sociale media doen de rest. Het lijkt wel een vorm van hysterie. Er zullen dientengevolge ook altijd mensen de dupe zijn.