In de mist van het bestaan
Ze lijken te schrikken
Van de mist aan hun voeten
Alsof ze zich in de wolken willen nestelen
Die nog zo ver weg zijn
Zou het er pluis zijn, daar boven?
De donkere lucht ziet er onheilspellend ui
Kruip dicht bij elkaar
Sta niet zo te bibberen
Op je ijle pootjes
Wees maar niet bang
De mist trekt heus op, geen nood
Dan zie je vanzelf de aarde weer
Jouw vertrouwde voedingsbodem
Van jouw bestaan
Wolken trekken weg
De zon breekt door
In de mist ben je geworteld
Verbinding tussen leven en dood
Maak je los van het tijdelijke
Op er op enig moment terug te keren
Voel je sterk en kom overeind
Leef!
Schilderij: © Alfons Smeets
Tekst: © Jacques Smeets

