In onze steeds complexer wordende samenleving zijn velen de weg kwijt en zijn op zoek naar een handreiking om over te steken naar rustiger oorden, om het leven op de rails te krijgen, op zoek naar liefde en genegenheid.
In hun hoofd heerst chaos, het wordt lastig om de brug te vinden die de oversteek is naar een comfortabeler leven.
Deze foto van Jacco Bezuijen, politieman, schrijver en blogger inspireerde mij om er een tekst bij te schrijven.

Transéamus…laten we oversteken

 

De wereld wordt stiller en stiller bij het zien van de vervaging ervan. Al wat leeft is in mist gehuld. De brug handhaaft zich zonder mokken in zijn taak om te verbinden.

Stap over de brug en treedt zonder vrees de andere kant tegemoet. Laat je verrassen door het onbekende. Wie weet ontmoet je aan de overkant interessante mensen, passanten die de moeite waard zijn om ze te begroeten of een praatje mee te maken.

De bomen zijn jouw steunpunten, zoals de brug rust op hoofden. Deze hoofden denken niet na over de vraag waarom ze de brug dragen, zij doen het gewoon, zoals de bomen er gewoon staan, omdat ze alleen daar kunnen groeien in hun bestaan.

Vandaag tonen de wachters van de brug treurnis omdat de mist de oversteekplaats lijkt te verdoezelen. Je zou ook kunnen denken dat ze jou willen begeleiden en beschermen bij het maken van de oversteek.

Ga! Stap voort! Durf naar de overkant te gaan. De brug, de mist en de bomen zijn symbolen van jouw levensweg. Een weg, die nu even door het natuurverschijnsel vervaagt, maar als je eenmaal aan de overkant bent, lacht het zonlicht je toe.

Gegarandeerd.